Het perfecte plaatje hoeft niet meer
Ik vergelijk mijn ouders wel eens met Bonnie en Clyde. Veel drankmisbruik, mijn vader vaak in de gevangenis, moeder regelmatig in het ziekenhuis. Ik had een zeer traumatische jeugd met veel mishandeling, en ik leefde op een bepaald moment zelfs op de straat. Ik kwam in een totaal verkeerd circuit terecht van vrouwenhandel, mishandeling en drank- en drugsgebruik. Ik gebruikte alles om mijn gevoel te dempen. Het was moeilijk om eruit te komen – maar het is gelukt! Met mijn verhaal wil ik dan ook laten zien dat je meer kracht hebt dan je zelf soms denkt.
Als het perfecte plaatje maar klopt
Voor de buitenwereld leek alles goed: een eigen zaak, kinderen naar school – maar het ging down hill. Ik zorgde voor de kinderen, maar at zelf niet. Voor de buitenwereld deed ik make-up op, maar ik denk dat mensen wel konden zien dat ik niet oké was. In 2017 hoorde ik dat ik cystes heb in mijn buik. Alcohol werd zelfmedicatie omdat ik vaak buikpijn had. Het drinken werd een moeten, lekker was het niet meer. Ik moest van de eerste al overgeven maar ik moest wel, anders kon ik niet meer normaal functioneren; zo shakey was ik. Maar met mij ging alles goed, hoor. Yeah, right.
In 2018 kreeg ik een tia en ik werd opgenomen. Gelukkig mocht ik na drie dagen weer naar huis en liep het goed af. Ik ging vrolijk verder met drinken en met leven; schilderde gewoon fanatiek de schutting. Als het perfecte plaatje maar klopte. Ik wist heus wel dat ik een probleem had en keek ook op internet voor een afkickkliniek. Maar ja, Afrika, dat is niks – ‘ik ben toch moeder’. Honderden keren struinde ik het net af. Op een dag ging mijn man met de kids boodschappen doen. Ik zette het op een zuipen en toeterde flink door. Toen mijn man terug kwam en mij zo zag, zette hij een ultimatum. Een vriendin van de familie, in herstel, moedigde mij aan SolutionS te bellen.
Ik mocht op intake komen en zou op 15 oktober 2018 opgenomen worden. Een paar dagen daarvoor voelde ik me niet lekker. Ik voelde mezelf wegvallen en werd met de ambulance opgehaald. Vervolgens lag ik tien dagen in coma wegens bloedvergiftiging. Niet eens van de alcohol, maar van de cystes. Het is een geluk dat ik uit dat coma kwam, zak botten die ik was. Ik moest opnieuw leren lopen en rechtop zitten. Toen kwam de vraag: wil ik naar huis, of naar SolutionS? Ik koos SolutionS en werd van het ziekenhuis rechtstreeks naar de kliniek gebracht. Vanaf toen heb ik niks meer gebruikt. Het was een lastig traject, vooral omdat ik niet goed kon lopen. Ik praatte ook niet echt over mijn problemen, mij was geleerd dat je je niet moest aanstellen, gewoon doorgaan. Bij SolutionS leerde ik, just for today. Go with the flow.
Delen is helen
Het naar huis gaan vond ik spannend, maar ik volgde mijn meetings – ondanks dat die er niet zoveel zijn in Friesland. Ik ga nog steeds twee keer per week, naar een vrouwenmeeting. Ik heb nu ook een sponsor gevraagd. Herstel is hard werken. Ik heb inmiddels afscheid genomen van mijn moeder. De deur staat voor haar open, maar ik zoek het niet meer op. Er komt teveel negativiteit vandaan en ze is niet veranderd, doet vervelende dingen. Mede door mijn eigen jeugd wist ik; ik wil dit nooit mijn kinderen aan doen. Ik probeer hen nu ook te leren: hoe erg je ellende ook is, onderdruk je gevoel niet. Het mag er zijn. Ik gebruikte om gevoel weg te stouwen en te doen alsof het goed ging. Je kunt echter ook gelukkig zijn als je je verdrietig voelt. Ik vind het nog steeds lastig soms, maar ik weet beter hoe ik ermee om moet gaan. Ik pak dan terug naar stap 10, ga mediteren, ademhalen, even uit de situatie weg. En ik spreek me uit.
Het perfecte plaatje hoeft niet meer. Ik ben dichtbij de dood geweest en ben dankbaar voor mijn hogere macht. Elke dag maak ik een dankbaarheidslijstje. Laat die hondenharen maar liggen. Neem me maar zoals ik ben. Ik heb leuke fellows en fellas om me heen. Je hebt geen gebruik nodig om te lachen en gek te doen. Mijn verlegenheid is stukje bij beetje afgebrokkeld en ik ben zelfverzekerder. Ik heb er hard voor geknokt hier weer te staan. Het praten op meetings, delen, zorgt voor herkenning. Steeds valt er een extra puzzelstukje op z’n plek en ik word stabieler. Het oude gedrag maakt plaats voor nieuw.
Vrouwen met een verslaving
Voor vrouwen, zeker als moeder zijnde: je kunt echt wel naar een kliniek als je het nodig hebt! Er zijn echt mensen om je heen die voor je kinderen kunnen zorgen. Jij hebt recht op jouw herstel, ondanks dat je kinderen hebt. Als jij er niet voor jezelf kunt zijn, kun je er ook niet voor je kinderen zijn. Ik was ook richting mijn kinderen van het ‘niet aanstellen, gewoon opstaan’. Ik sloeg niet hoor, en als ze ziek waren dan konden ze thuisblijven (was ook wel makkelijk, kon ik een drankje doen). Maar niet zoals nu. Nu bén ik er. Als er problemen zijn, bén ik er. Ze krijgen nu de gepaste troost, niet de dronken ‘toeters en bellen troost’. Mijn dochter is ook in kindertherapie geweest om haar te helpen haar gevoelens te uiten, en we gingen samen naar therapie. Ik ben daar trots op.
Als verslaafde moeder loop je het risico je kinderen kwijt te raken, ik liep ook bijna tegen die grens aan. Het is bovendien niet veilig om de helft van de tijd onder invloed te zijn. Dat wéét je. Zelfs in dat gevoel, onder invloed, wist ik dat ik niet goed bezig was. Maar hoe kom ik eruit? Het was een taboe. Maar het is belangrijk het erover te hebben. Het plaatje kan nog zo mooi zijn aan de buitenkant, ik weet zeker dat er alleen in mijn dorp al vrouwen verslaafd zijn.
Ik ga naar vrouwenmeetings omdat je dan ook een keer kunt klagen over je maandelijkse problemen. Bij die meetings is het nog opener. Mannen blijven toch wel een beetje haantjes en bij vrouwenmeetings voel ik me thuis, ik kan er alles kwijt en mag alles zeggen. Je kunt er bovendien je sponsor vinden! Blijf ook service doen, dat houdt je wakker en creëert een soort verplichting om naar meetings te gaan. Ik doe inmiddels ook vrijwilligerswerk voor vrouwen die in het loverboyscircuit hebben gezeten.
Stap uit die hel
Mijn advies voor alle mensen die hulp nodig hebben: gewoon doen! Je bent het waard. Je bent het waard uit die hel te komen – want het is gewoon een f*cking hell. Dat perfecte plaatje is wat je hersenen je voorschotelen. Het echte plaatje is als je clean bent. De meeste mensen weten dat ik in herstel zit. Ik kan open en eerlijk met mensen praten. Het probleem gaat nooit meer weg, ik blijf verslaafd – maar dan in herstel. En bedenk: het werkt pas als je er zelf aan werkt. Niemand anders kan het voor je doen, niet je partner, niet je kinderen. Alleen jij: die mama, die vrouw, die vriendin. Je bent het waard.
Daphne
Lees ook het verhaal van Peter, partner van Daphne
Heb jij hulp nodig? Bel, chat of e-mail ons!
Tel: 033 – 204 85 50
E-mail: info@solutions-center.nl
Chat: Rechtsonder de website als we online zijn zichtbaar. De chat is altijd anoniem.
Foto door Daria Obymaha via Pexels