Gedicht: Het is oorlog (deel 1)

Het is oorlog.
Ik ben een vluchteling.
Ik vecht niet- vluchten is mijn ding.
Waar mijn vrouw en kinderen,
mijn manschappen op rugdekking hopen,
Ben ik stiekem naar mijn geheime
kamp geslopen.
Met triomf mijn witte vlag mijn tent binnen gesmokkeld.
Ik geef me over,
Terwijl ons huis wordt beschoten en langzaam afbrokkelt.
Mijn eigen minachting voor mijn laffe gedrag is mijn straf.
Wat vuurt het leven ondertussen op mijn gezin af?
Ik lig dus in mijn tent maar vind maar geen rust.
De strijd waarvoor ik vlucht,

keert steeds maar weer terug.
Is om mij heen,
dus wordt het niet tijd dat ik wapens vond en op het strijd toneel verscheen?
Vluchten ben ik goed zat,
Maar ben ik opgewassen tegen een
bloedbad?
Ik weet het niet, maar wil – nee- ik moet dat.
Het vertonen van ruggengraat wordt mijn leidende draad,
Niet meer méér misleidende praat
Ik wil niet helemaal alleen wegkwijnen,
Dus ik zal strijden
Ik wil mijn manschappen leiden
En hopen…
Hopen,
dat de wil om te vluchten zal verdwijnen….

Stefan

Stefan is in herstel van zijn cocaïneverslaving en schreef bovenstaand gedicht over zijn strijd met zijn verslaving. Deel 2