Gedicht: De witte vlag heb ik verbrand (deel 2)

Deel 2 van Het is oorlog

De brokstukken zijn nog daar
De rook is echter verdwenen
Sinds ik besloot te vechten
Namen de meeste tegenstanders de benen
De weg er heen bestond uit opdagen, uitdelen, incasseren en lijden
Het was een bloedbad, maar ik heb doorgezet en mijn gezin weten te bevrijden
Ze hebben veel moeten ontberen
Hebben tijd nodig om te revalideren
Ons nog dieper raken heb jij vaak getracht
Jouw hinderlaag was gezet, het liefst had jij ons allemaal afgeslacht
Ik ben niet in jouw val gelopen, er omheen geslopen en héb mijn manschappen in veiligheid gebracht
We zijn nog alleen, jij en ik
Dus in het midden van een open veld is waar ik op je wacht
Als je komt, kijk me aan, kijk me recht in mijn ogen
En zie in mijn blik dat de dagen van

vluchten zijn vervlogen
De witte vlag heb ik verbrand
Me over willen geven krijgt nooit meer de overhand
Elke dag leer ik over jou, mijn vijand
Steeds beter ben ik tegen al je listen bestand
Maar je loert op mij van een afstand
Een scherpschutter, een sluipmoordenaar
Je hebt me in je vizier, maar zit zonder kogels daar
Dus ik hoef nu niet te bukken of te rennen,
Je kunt me niet raken
Je kunt me niks maken
Ik ben niet in gevaar
Ik sta hier en jij bent op afstand, daar
Dat jij de strijd nooit opgeeft, daar ben ik op bedacht
Je bent vastbesloten mij te overmeesteren, dus je komt op een dag
In het midden van een open veld is waar ik op je wacht

Wapens hebben we niet nodig
Voorstellen overbodig
We zijn in dezelfde gewichtsklasse ingedeeld
Lengte en reach gelijk, kansen eerlijk verdeeld
Het gevecht dat nog rest is tegen jou
Mijn even- en spiegelbeeld
Ik zet me schrap voor je eerste vuistslag
Want je komt
Je komt op een dag
Je komt dichterbij
Op zoek naar de wil om te vluchten in mij
Dat mag
En wanneer je komt
Die dag
Kijk me dan aan
Kijk me recht in mijn ogen

Stefan

Stefan is in herstel van zijn cocaïneverslaving en schreef bovenstaand gedicht over zijn strijd met zijn verslaving. Vorige week was deel 1 te lezen.