Verslaving als ziekte van obsessies
Als ik eerlijk naar mijn leven kijk, zie ik hoe jong ik al obsessief gedrag vertoonde. Het was in de tijd dat sigaretten nog in een glas op tafel stonden en iedereen ‘gezellig’, onder het mom van een drankje, een sigaret rookte. Dit was ook de tijd dat ik sigaretten als zes- a zevenjarige al heel boeiend vond. Zo besloot ik op een goede dag eens om heel vroeg op te staan en – voordat mijn vader om half 7 weg moest – snel één van zijn sigaretten te roken achter het gordijn. Als tienjarige rookte ik al heel regelmatig en als twaalfjarige dagelijks. Ik ging met ouderen om, juist omdat die al rookten – om zelf ook mee te kunnen doen.
Mijn obsessieve gedrag breidde al snel uit naar alcohol. En ook al vond ik dat als twaalfjarige niet lekker, ik deed graag mee. In de pubertijd hoorde ik van feesten; grote feesten waar ze ook pillen hadden, waar je de hele nacht op kon dansen! Wauw, dat wilde ik! Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging er naar toe en zonder werkelijk naar de muziek te luisteren lag mijn focus vooral op hoe ik een pil kon krijgen. Een half uur later was mijn actieve verslavingsperiode begonnen. Ik vond het geweldig! Dat moment besloot ik: dit wordt de rest van mijn leven. Ik ging elk weekend naar een feest en nam dus ook elk weekend drugs. Al snel kwamen daar andere middelen bij. Ik vond alles geweldig en dacht niet na over hoe dit de rest van mijn leven zou beïnvloeden. Ik moest bij elk feest zijn, wilde niks missen – en had daar alles voor over. Ik maakte ruzie met mijn partner als zij niet wilde dat ik ging. Want hoe dan ook, ik ging! De obsessies werden alleen maar erger en mijn leven draaide er om dat ik geld had om te kunnen gebruiken.
Na mijn behandeling, op 27-jarige leeftijd, volgde mijn herstel. In die periode kwam ik er, beetje bij beetje, achter dat ik nog steeds obsessies had. De middelen waren dan wel weg, maar de obsessies zitten in mij. Ik haalde mijn motorrijbewijs en er moest gelijk een motor komen – en dan moest dat natuurlijk ook meteen een 1000cc sportmotor zijn, anders was er niks aan. En ik moest elke dag rijden. Een kamertje opknappen? Als een malle. Alles in huis halen, uit het raam roken, niet eten, alleen koffie drinken als het gebracht werd. Niemand mocht in de buurt komen en het moest dezelfde dag af zijn. En als het dan klaar was en iedereen in huis rekening gehouden had met mij, wilde ik ook nog een schouderklop. Zo zijn er talloze activiteiten waarin ik merk dat ik obsessief ben. Als ik die obsessie toelaat dan ga ik door, en houd ik met niemand rekening. Mijn obsessies vullen een leegte in mij op, ze maken mij onrustig en houden mij verwijderd van mijzelf en mijn omgeving.
Tijdens mijn herstel heb ik moeten leren met mijn obsessies om te gaan. Ik heb geleerd dat ik een plan moet maken voor activiteiten waarin ik obsessief zou kunnen zijn, en met mijn partner kan bespreken wanneer en hoe ik wat wil doen. Zodra ik bij mezelf merk dat ik niet meer bereikbaar ben voor mijn omgeving, doe ik even afstand van waarmee ik bezig ben. Ik kan er nu mee omgaan door eerlijk naar mezelf te kijken en te luisteren naar mijn omgeving.
In mijn werk als verslavingscounselor heb ik het veel over die obsessies. Je omgeving, de mensen om je heen, vertelt je namelijk dat je niet meer bereikbaar bent en dat je alleen nog op één ding focust. Zij hebben last van dit gedrag, jijzelf niet. Jij zit heerlijk in je eigen cocon en bent bezig met wat je graag wilt doen. Iedereen in herstel moet leren deze signalen op te pikken en eerlijk naar zichzelf te kijken. Ook zonder middel zit die obsessie in jou.
En voor de omgeving, partners, ouders, kinderen: spreek jouw geliefde aan op wat je ziet! Jij hebt last van het gedrag. Jij mag de klok luiden, aangezien je wordt afgesnauwd en geen verbinding krijgt. Voor mij was de realisatie dat het leven niet alleen om mij draait enorm belangrijk, en dat heb ik te danken aan eerlijke feedback.
William Donker
Ervaringsdeskundige Counselor
Solutions aftercare