Vandaag is de eerste dag van mijn nieuwe leven
Stef deelde zijn verhaal die hij 5 jaar geleden had geschreven. Hij was toen net 97 dagen clean. Lees hieronder zijn verhaal en onderaan hoe het nu 5 jaar later met hem gaat!
Maandag 8 mei 2017 is de dag dat ik bij verslavingszorg SolutionS te Voorthuizen ben opgenomen. De weg ernaar toe was heel erg emotioneel. Ik kon alleen maar huilen. Janken als een klein kind. Wat had ik er een potje van gemaakt. Ik ging kapot. Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld! Daar ging die jongen van 35 jaar richting de afkickkliniek, omdat hij van zijn leven een puinzooi had gemaakt.
Het besef dat ik machteloos stond tegenover mijn verslaving en dat mijn leven stuurloos en onhanteerbaar was geworden, was groter dan ooit. Een aantal weken voor deze maandag was dat besef er al wel, maar niet op die manier en niet in die mate. Nu kwam het wel heel erg dichtbij en begon het, naarmate we dichterbij de kliniek kwamen, steeds verder tot mij door te dringen. Dieper kon ik niet zinken. Dit is het einde.
Die verslavingsgerelateerde film ‘Smashed’ waar ik het in mijn allereerste verhaal over had, was 20 april op de televisie. Dat was de eerste keer dat ik in contact kwam met SolutionS. Na een gesprek van een minuut of 15 werd er een intake gesprek voor mij geregeld. Die vond plaats op donderdag 27 april in Barneveld. Een 2 uur durend gesprek met een casemanager en haar assistent.
Alles kwam voorbij. Er werd van alles en nog wat besproken. Wat zijn je middelen.. Hoe was je thuissituatie tijdens je jeugdjaren.. Hoe is je leefwijze.. Komt verslaving vaker voor in de familie.. Hoe is je eetgedrag.. Hoeveel gebruik je.. Slaap je goed.. Kun je iets vertellen over je vader en je moeder.. Ben je momenteel werkzaam.. Zijn er nare herinneringen of trauma’s die je aan je jeugd hebt over gehouden.. Hoe ga je om met teleurstellingen.. Kun je iets over je eetpatroon vertellen.. Hoe gaat het sociaal gezien.. Enz etc.
Een week later, op een woensdag kreeg ik telefoon van mijn casemanager met de mededeling dat ik vrijdag 5 mei terecht kon bij SolutionS. Vrijdag al??, was mijn eerste reactie. Zo snel. Nu al? Kan het niet na het weekend? Nu kwam het wel heel dichtbij. Wat voelde dat benauwend. ‘Zou ‘t ook na ‘t weekend kunnen?, was mijn 2e reactie. ‘Ja hoor, Stef. Maandag 8 mei om 13:00 kunt u ook bij ons terecht.’ Nou, doet u dat dan maar. Maandag komt mij wat beter uit. ”Ok, dat is goed. Dan zien wij u maandag 8 mei om 13:00 graag tegemoet. Wij raden u aan om met het openbaar vervoer te komen of probeer in uw omgeving iemand te zoeken die u zou willen brengen. Auto’s zijn namelijk maar tijdelijk toegestaan op onze parkeerplaats. Als u maandag bij ons aankomt, dan kunt u zich melden bij de balie en daar zult u worden opgevangen door één van onze medewerkers.”
In die laatste week voor mijn behandeling heb ik de mensen in mijn naaste omgeving op de hoogte gebracht van ‘t feit dat ‘t maandag 8 mei allemaal zou gaan beginnen. Het voelde opgelucht, maar het deed ook pijn. Ik schaamde me! Ook heb ik mijn 2 goede vrienden, die ik nog over had, het verhaal verteld. Buiten die 2 vrienden om had ik ook nog 5 gebruikersvrienden. Op een avond, ik weet niet precies meer welke avond, maar ik denk dat het de vrijdagavond was, heb ik ze gevraagd om bij mij thuis te komen.
We dronken er een paar en we blowden er op los. Na een goed uurtje heb ik ze verteld wat mijn plannen waren en dat zij na terugkomst van mijn opname niet meer in mijn leven zouden passen. Dit heb ik onderbouwd en zo goed mogelijk proberen uit te leggen. Ik kon niet anders. De reacties daarop waren uiteenlopend. De reactie: ‘ ‘t valt allemaal wel mee’, kwam het vaakste voor. Nee, het valt niet mee.. Ik moet dit doen! De meest pijnlijke reactie die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg was: ‘Jij egoïst! Met je ruggengraat van een wandelende tak!’
Achteraf gezien kan ik hem wel begrijpen. Ik nam hem zijn comfortzone af. Het huis waar je mocht blowen, waar je mocht blijven pitten, waar je onbeperkt kon drinken (lees zuipen), eten en frituren. Zelf-service was ‘t motto hier. Doe alsof je thuis bent & doe waar je zin in hebt. Na die avond ben ik er weer dubbel en dwars achtergekomen wat echte vrienden zijn. Maar wie ben ik om dat te zeggen? Als er iemand een potje van gemaakt heeft, dan ben ik dat wel. Niet meer wijzen naar een ander, maar kijken naar jezelf.
Wat ik hieraan over heb gehouden is één hele goede vriend. Voor één van die jongens was ik zijn figuurlijke laatste druppel. Hij liet mij die zondagavond, vlak voor mijn opname, weten dat hij ook hulp ging zoeken. We hebben een heel goed gesprek gehad. Momenteel zit hij bij Tactus in Zutphen. Dat is een traject van 4 maanden, dus die zie ik met een week of 6 a 7 weer. Benieuwd hoe hij eruit komt rollen en hoe zijn ervaringen zijn geweest.
Over die zondag gesproken.. Mijn laatste dag voordat ik richting SolutionS zou gaan. Overdag heb ik alles bij elkaar gezocht wat ik in die 5 a 6 weken nodig had en bij me moest hebben. Voordat ik mijn eerste biertje ging drinken en m’n eerste jointje ging roken, heb ik mijn tas ingepakt. Hij stond klaar voor vertrek. Ik dacht, laat ik dat maar voor die tijd doen, anders ga ik weer dingen vergeten. Iets op het laatste moment doen, werkt vaak niet heel erg goed. Laat staan als je onder invloed bent.
Voor mijn opname heb ik 2 mensen opgezocht waar ik in het verleden ook contact mee gehad heb. Dat zijn 2 mannen die al meerdere jaren clean zijn. Ze hebben ervaring, weten waar ze over praten en konden mij vertellen wat ik zoal kon verwachten tijdens mijn behandeling. Daar ben ik ze nog steeds heel erg dankbaar voor! Ook gaf één van die mannen mij mee, dat ik van mijn laatste avond een feestje moest maken. Nu kan het nog één keer. Maak er wat moois van! Zo gezegd, zo gedaan!
Hoeveel ik heb gebruikt zag ik pas een dag later. 21 halve liters en 17 jointjes. Haha, klinkt wel als 12 steden & 13 ongelukken. Sorry, moest even lachen. Alles na 23:30 ben ik kwijt van die avond. Wat ik nog wel weet is dat ik mijn moeder, mijn broertje, mijn broer & die 2 goede vrienden nog heb gesproken. Voornamelijk via video chat. De tranen zijn nog nooit zo rijkelijk gevloeid! Schaamte, pijn & verdriet voerden de boventoon. Ik ging wederom helemaal kapot. Wat voelde ik mij klein. Er is veel besproken en heel veel gezegd. Iets wat ik nooit weer zal vergeten waren mijn eigen woorden. Met de tranen rollend over mijn wangen zei ik: ‘Morgen is de eerste dag van mijn nieuwe leven.’
Maandag 8 mei kwam ik aan in Voorthuizen. Op de parkeerplaats rookte ik mijn laatste blowtje. Na ‘t oproken en ‘t vaarwel zeggen daarvan, ging ik naar binnen. Bij de balie aangekomen werd ik direct opgevangen. We liepen naar een kamertje, ik kreeg een bakkie thee & er werd me verteld wat ik zoal kon verwachten. Ik moest het één en ander ondertekenen & ik kreeg daar een sleutelhanger. Een sleutelhanger met de tekst: ‘Vandaag is de eerste dag van mijn nieuwe leven’.
Ik schoot helemaal vol en zei tegen de beste man die mij weg had gebracht en op dat moment naast mij zat: Dit is precies ‘t gene wat ik gisteren tegen de mensen heb gezegd die ik lief heb. Hoezo toeval? Die sleutelhanger is voor mij onbetaalbaar en heeft een heel mooi plekje gekregen. Zowel in mijn huis als in mijn hart.
Ik sta nog in de babyschoenen & zal heel veel dingen opnieuw moeten leren. Opnieuw moeten opbouwen. Maar dat.. Dat neem ik er oh zo graag bij. Dat is voor mij niet alleen een uitdaging, maar ook heel erg leuk om te doen. Ik kan weer stralen. Ik voel me sterk, trots, helder, vrolijk, scherp en dankbaar. Wat ben ik dankbaar voor dit leven!
Maandag 8 mei is mijn bevrijdingsdag & dit is inmiddels mijn 97e dag van mijn nieuwe leven ???
Hoe gaat het nu met Stef na 5 jaar?
Woehooo! 5 Jaar! Vet gaaf en zó dankbaar!
5 jaar geleden op deze dag liep ik rond een uur of 13:00 zwaar onder invloed de kliniek binnen, nadat ik op de parkeerplaats nog even snel mijn laatste joint had gerookt en uit de blaastest bij de detox bleek dat ik nog 2,6 promille in mijn bloed had van de avond daarvoor en dat terwijl ik het gevoel had dat de drank allang was uitgewerkt (waanzin!). Als een zielig hoopje mens zette ik deze dag een punt achter mijn vorige leven. Een leven wat bestond uit pijn, onzekerheid, verdriet, onmacht, eenzaamheid, depressies, doelloosheid en suïcidale gedachtes. Ik wou niet meer. Ik kon niet meer. Jarenlang was ik bezig geweest met een langzame zelfmoord.
Het leven was te zwaar voor mij. Elke dag meer vraag dan antwoord. De drank en drugs waren mijn medicatie. Ik kon niet zonder ze. “Mijn allerbeste vrienden”. Ze waren er altijd voor me. Ik zal ze nooit vergeten. En toen..
Toen was het 20:00, 5 jaar geleden op deze dag, en mocht ik na de 5e of 6e poging weer blazen om te kijken of ik 0,0 kon blazen en richting het behandelcentrum mocht. Dit was het geval en vanaf dat moment kwam de allergrootste ommekeer. Het moment dat mijn tweede leven begon. Een leven dat o.a. bestaat uit een baan als ervaringsdeskundige in de verslavingszorg, het terug krijgen van mijn rijbewijs, het behalen van meerdere diploma’s (verslavingszorg), het behalen van een voetbaltrainersdiploma, het stoppen met roken en het starten met een financiële schone lei (4,5 jaar schuldsanering). Maar wat voor mij nog veel belangrijker is, is een leven dat me intern zoveel veranderingen heeft gegeven. Denk aan innerlijke rust, een gezonde mindset, zelfliefde, innerlijke vrede, zelfkennis, mentale kracht, zelfwaardering en bovenal dat ik het leven aankan zoals het zich aandient. Het komt zoals het komt, het gaat zoals het gaat, het is zoals het is en het is altijd goed zoals het is. Ja, ik ben altijd precies op de plek waar ik op dat moment moet wezen. Daar geloof ik heilig in en dat geeft rust. Heel veel rust! Ik mag voelen en ik mag er zijn. Ik mag en durf te kijken naar mijn binnenwereld ipv me te focussen op de buitenwereld. Vluchten hoeft niet meer. Heerlijk!
‘Herstel geeft me alles wat mijn verslaving mij beloofd heeft.’ En daar is geen woord aan gelogen! Ook jij bent sterker dan je denkt. Geloof me maar. Het zit allemaal in je! 
