Jim (48) begon steeds vroeger op de dag te drinken, en tóch vond hij niet dat hij een probleem had. Dat veranderde pas toen zijn vriendin erachter kwam hoe de vork in de steel zat en hem de keuze gaf: of je werkt aan jezelf, of wij zijn klaar. Zijn opname deed hij in het begin dan ook voor háár, maar al gauw zag hij in dat hij al die jaren ook zichzelf kwijt was geweest. ‘Ik besefte dat ik alles en iedereen zou verliezen als ik niet stopte met de drank.’
Restjes uit de glazen
Je mag het best weten: ik heb er een behoorlijke klerezooi van gemaakt. Dat besefte ik pas toen ik in herstel zat, want zolang ik dronk, kon ik al die narigheid wegstoppen. De eerste keer dat het goed misging, was rond m’n vijftiende, tijdens een feest. Ik had acht shotjes achterovergeslagen en gelogen tegen mijn vader dat het er maar twee waren – en dat vond hij al veel, kun je nagaan! Achteraf, ja achteraf zie ik het pas: dat ik moeiteloos liters bier wegwerkte en tijdens het stappen de restjes uit andere glazen dronk, dat was verslavingsgedrag.
‘Drank ‘hoorde’ erbij, maar mijn collega’s konden maathouden – ik niet.’
Geen rem
Ik was negentien toen ik aan een horeca-opleiding begon en verliefd werd op een meisje van mijn studie, mijn grote liefde. Er waren wijnproeverijen en vakanties in Frankrijk, ik leerde alles over wijn en werd vinoloog en sommelier. Het was niet alleen het gevoel van dronken zijn, het was vooral ook de smaak die me aantrok. Op een gegeven moment kwam er sterke drank bij: grappa, whisky, wodka, cognac, alles. Na mijn opleiding werkte ik in toprestaurants en als daar nieuwe dozen binnenkwamen, zaten we om half twee al te proeven. Drank ‘hoorde’ erbij, maar mijn collega’s konden maathouden – ik niet. Mijn relatie was inmiddels uit en met mijn nieuwe vriendin dronk ik ook samen. Maar terwijl zij het bij twee glazen hield, ging ik door tot de fles leeg was – dat deed ik soms zelfs stiekem.
Alcohol als troost
Op mijn vierendertigste werd ik voor het eerst vader en twee jaar daarvoor was ik met de horeca gestopt. Ik had zó veel jaar in het vak gezeten dat ik het niet meer trok: elke dag de gasten entertainen, elke dag dat toneelstuk. Ik kreeg een rustigere baan met meer vrijheid en zorgde voor onze twee kinderen, omdat mijn vriendin een fulltimebaan had. Maar ik was gestrest over de opvoeding en verdrietig doordat mijn vader kort daarvoor was overleden. Bovendien miste ik de structuur van mijn horecabaan. Als ik dronk, verdween het verdriet, dus ik begon steeds meer te drinken. Mijn vriendin wist het wel, bijvoorbeeld doordat er ’s morgens nog maar een bodempje grappa in de karaf zat, terwijl die de avond ervoor nog vol was. Maar ik gaf háár de schuld, want ik vond dat onze relatie niet goed was en ik had dus alle reden om m’n zorgen weg te drinken. Typisch slachtoffergedrag, weet ik nu.
Whisky in de schuur
Uiteindelijk zijn we gescheiden en in het begin had ik de kinderen om de week. Maar mijn drankgebruik liep uit de hand, waardoor de omgangsregeling steeds verder werd ingeperkt. Op het laatst zag ik mijn kinderen nog maar één dag per week, onder toezicht van een andere volwassene. Intussen was ik via een datingsite mijn grote liefde tegengekomen, die van de horeca-opleiding, en er bloeide weer wat op. Maar op een dag betrapte ze me in het schuurtje met een fles whisky aan m’n lippen en later kwam ze erachter dat ik wodka in een flesje sportdrank had gemengd. Langzamerhand vielen bij haar de puzzelstukken op hun plaats. Na een aantal ongelukken en alcohol-insulten snapte ze wat er aan de hand was en maakte ze een duidelijk statement: of je gaat wat aan jezelf doen, of we zijn klaar.
Voor de liefde
Via via kwam ik in contact met een ervaringsdeskundige die ook bij SolutionS geweest is. Hij zag dat het echt niet goed met me ging en zei dat ik een klinische opname moest overwegen. Dat was natuurlijk één grote ver-van-mijn-bed-show, want ik was toch niet verslaafd? Toch had ik een helder moment toen ik met hem en mijn vriendin in de tuin stond. Ik had zoveel mooie mensen om me heen en ik besefte dat ik alles en iedereen zou verliezen als ik niet stopte met de drank. Dat ik me heb laten opnemen, deed ik dus in eerste instantie niet voor mezelf – maar voor mijn vriendin, en natuurlijk voor mijn kinderen.
Schuld en schaamte
De eerste zes dagen, op de detox, was ik er niet goed aan toe. Mijn promillage was bizar hoog en ik kon niet eens een glas water naar m’n mond tillen. De behandeling daarna vond ik in het begin ook verschrikkelijk. Ik weet nog dat we een belmomentje mochten plannen, maar toen ik bij de receptie was om een tijdstip te kiezen, waren alle momenten al vergeven. Ik ben me een partij kwaad geworden op die dame, echt heel erg. Mijn counselor dwong me om mijn excuses aan te bieden en dat bleek uiteindelijk een geweldig leermoment: accepteer de situatie zoals-ie is en geef andere mensen niet de schuld van jouw verdriet of pijn.
Alcohol is niet onschuldig
De ervaringsdeskundige die me SolutionS had aangeraden, was inmiddels mijn buddy en we belden tijdens mijn opname regelmatig met elkaar. Zo vertelde ik ‘m op een keer dat er wel rare types in mijn groep zaten. ‘Kan zijn’, zei hij, ‘maar vlak jezelf niet uit.’ Van hem en mijn vriendin nam ik dat soort dingen aan. Ik had nog steeds zo’n beeld van: verslaving, dat heb je pas als je aan de crystal meth zit. Terwijl alcohol, dat was toch maar onschuldig? Door mijn buddy en mijn vriendin ging ik steeds meer inzien dat ik wel degelijk een groot probleem had en verslaafd was, net als al die andere ‘types’.
In de spiegel
In de kliniek was geen afleiding, en daardoor werd ik geconfronteerd met mijn patronen. Het meest had ik aan de groepssessies, doordat ik mijn gedrag in dat van anderen gespiegeld zag. Zo was er iemand die net als ik lange dagen in de horeca had gemaakt en dan al vroeg aan het bier zat. Ik dacht: ja, zo was het bij mij ook. Aan mijn ervaringsdeskundige counselor had ik ook veel, want zij herkende zichzelf in mijn verhalen. Toen ik haar bijvoorbeeld vertelde over een periode dat ik heel eenzaam was geweest en niemand meer zag, begreep ze dat gevoel en deelde ze haar eigen ervaringen.
Hij zag ‘t niet
Die herkenning had ik gemist in mijn eigen omgeving. Ook mijn huisarts had nooit begrepen wat er speelde en hij had me aangeraden om gewoon wat later op de dag te beginnen met alcohol. Dat probeerde ik, maar ‘s avonds haalde ik dat weer in. Zijn tip was bovendien een pammetje te nemen en hij zei erbij dat één tablet gelijk stond aan anderhalf glas wijn – en hoppa: in no time had ik een cross-addiction. Hij deed het niet uit onwil, dat weet ik, maar het blijft absurd dat hij zo weinig over verslaving wist.
‘Ik schaam me nog steeds als ik terugdenk aan de lege flessen in de fietstassen van mijn kinderen.’
Bedrogen en beschadigd
Ik heb in mijn leven ontzettend veel schade aangericht, en dat besef daalde steeds meer in. Mijn vriendin heb ik continu in de maling genomen en ik heb haar vertrouwen beschaamd – net als dat van haar zoontje. Ik ben jarenlang niet mezelf geweest. En mijn kinderen… het is onbeschrijfelijk verdrietig wat ik ze heb aangedaan. Ik deed het minimale: ik kookte, smeerde boterhammen en bracht ze naar school, dat was het. Maar ik was geen vader voor ze, luisterde niet naar hun verhalen en werd vaak onredelijk boos. Zij voelden natuurlijk dat er iets helemaal niet klopte en ik schaam me nog steeds als ik terugdenk aan de lege flessen in hun fietstassen.
Een nieuw vertrouwen
Ik kwam weer bij mezelf door de behandeling, de recovery group, de Twaalf Stappen en de meetings van de AA – daar ga ik trouwens nog steeds twee keer per week heen. Ik werd weer eerlijk en ik voelde liefde. Iets kan me raken, en dat is oké. En ik kan nu ook beter onderscheiden of ik écht verdrietig ben, of dat ik me zielig voordoe om iets gedaan te krijgen. Inmiddels ben ik bijna vier jaar clean, en ik weet dat als ik weer begin met drinken, ik alles kwijtraak. Mijn verslaving blijft op de loer liggen, of het nou om spa rood, een sigaartje of chocolade gaat. Het grote verschil met vroeger is dat ik me er bewúst van ben en mezelf kan terugfluiten. Bovendien praat ik er open over met mijn vriendin en zij trekt op tijd aan de bel. We lachen er ook om, zoals die keer dat ik per se een stapel chocoladerepen mee wilde op zon-vakantie. Eén grote bende natuurlijk!
Mijn zoontje zie ik inmiddels weer regelmatig, alleen mijn dochter is nog te gekwetst. Ik geef het tijd, en hoop dat er een moment komt dat ze me weer volledig durven te vertrouwen – dat ik weer helemaal hun vader mag zijn. En dat ik voor mijn vriendin haar vriend blijf en een goede relatie met haar zoontje mag opbouwen.
Heb jij hulp nodig? Bel, chat of e-mail ons!
Tel: 033 – 204 85 50
E-mail: info@solutions-center.nl
Chat: Klik rechtsonder de website als we online zijn. De chat is altijd anoniem.
Foto door Timur Saglambilek | Pexels
