Roxanne’s GHB-verslaving werd haar bijna fataal

Roxanne’s GHB-verslaving werd haar bijna fataal. Inmiddels is ze 14 maanden clean.

Als kind had ik veel vriendjes en vriendinnetjes en ik kon goed leren. Thuis was het anders: mijn broer blowde veel en werd onhandelbaar, de sfeer was gespannen en ik leefde onder grote druk. Er zijn ook op jonge leeftijd al dingen gebeurd die mij hebben gevormd, maar thuis kon ik daarover niet praten. Toen besloot ik maar helemaal niet meer te praten. Waar ik vandaan kom, waren vaak dorpsfeesten en ik begon al rond mijn 12de te drinken. Ik had gelijk geen maat en was vrij vroeg met allerlei experimenten. Tot mijn achttiende had ik best een goede tijd en ik maakte gewoon het VWO af. Ik wist alleen niet wat ik wilde. Mijn vader vond dat ik moest studeren, dus ging ik maar Rechten doen in Groningen. Dat was ‘een echte studie’ en mijn mentor vond het bij me passen. Prima. Op vrijdagavond ging ik naar de zuipkeet, zaterdag naar de discotheek. Ik werkte twee dagen per week en sportte. Alles léék succesvol… maar ik had geen idee wat ik aan het doen was. Mijn leven ging aan me voorbij.

Minder studeren, meer feesten

Het eerste schooljaar in Groningen. Verschrikkelijk, al die mensen met het motto ‘zonder ambitie kom je nergens’. Dat vond ik intimiderend. Ik ervaarde veel sociale angsten. Ik ging minder naar college en meer eten. Echt verslavingsgedrag. Ik raakte langzaam in een depressie. Van vriendinnen dacht ik dat ze me niet meer wilden zien, dat ze mij de minst leuke vonden. In het tweede jaar besloot ik bij een studentenvereniging te gaan om aansluiting te vinden. En dat werkte! Ik haalde tentamens, want we studeerden samen. Wat een leuke tijd: een jaarclub, studentenhuis, veel feesten. Maar ja, minder studeren. Nog meer feesten, hele dag series bingen – helemaal niet meer studeren. Ik begon ook vreemd te gaan en spanning op te zoeken. Als ik dronken was, waren de grenzen weg. Als ik nuchter was, voelde ik me schuldig. Maar ik zei niks. Na zes jaar studeren was ik nog steeds niet klaar. Na negen jaar verbrak ik de relatie met mijn jeugdliefde.

Para van de speed

Ik blowde, dronk, deed mijn eerste pilletje en af en toe coke. Ik haalde steeds vaker door in de weekenden. Degene bij wie we drugs haalden vond ik fantastisch; we hadden echt een klik en konden goed praten. We kregen een relatie. We gebruikten steeds vroeger op de dag, onder meer GHB. Toen was het nog leuk en gingen we nog gewoon naar bed. Binnen drie maanden woonden we samen en toen ging het gebruik omhoog. Kerst werd Oud en Nieuw, zonder slaap. Veel XTC en later ook speed, hielpen met studeren en de balletjes hoog houden. Ik werd para van de speed. Raakte depressief en gebruikte steeds meer, dealde ook. Ik hoorde stemmen, sloot mezelf op een dag op in een kast. In drie jaar tijd ging ik zo hard achteruit… Ik was suïcidaal. Bij de therapeut verweet ik het aan studie en verleden, niks lag aan het gebruik en ik was totaal in ontkenning. Ik wist wel dat er een verband was, maar wilde er niet aan. Toen ik stopte met drugs ging mijn drankgebruik omhoog. Ik ging een paar maanden in therapie en stopte met mijn studie, want ‘daar lag het aan’. Door in een supermarkt te gaan werken kreeg ik meer rust.

“Ik kon de simpelste dingen niet meer doen en zag overal complottheorieën”

Maar het gebruik keerde terug. GHB, want speed wilde ik niet meer aanraken. Ik gebruikte dag en nacht, elk moment. Ik kon niet slapen zonder en dronk mezelf knock-out. Om de zoveel uur werd ik wakker en nam ik weer, en weer. Als ik het niet had, trilden mijn handen hevig. Tijdens oplevingen dacht ik, ik moet echt stoppen, anders loopt het niet goed af. Ik probeerde zelf te stoppen – zo naar heb ik me nog nooit gevoeld. Twee weken liep ik half psychotisch rond, ik kon niet communiceren; ik deed alsof. Mijn vriend belde mijn ouders en ik beloofde hen niet meer te gebruiken. Dat deed ik ook niet meer. Op het werk nam ik meer taken over en dat ging wonderbaarlijk goed, dus ik stortte me op het werk.

Mijn vriend en ik besloten te gaan trouwen, omdat het zo ‘goed’ ging. Tijdens het uitzoeken van mijn trouwjurk gebruikte ik de G die ik van tevoren geregeld had. Die avond gebruikte ik speed. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest, ik deed alles om me beter te voelen. Vanaf dat moment ging het hard. Dag en nacht, om de drie uur tot 10ml GHB, veel benzo’s, en als dat geen effect had, ook nog drank. Eigenlijk een dodelijke combinatie, en toch werd ik wakker. Het liet me koud. Op sommige dagen gebruikte ik alleen. Ik voelde me machteloos en gebruikte met tegenzin. Mijn vriend gebruikte ook continu. Mijn zogenaamde vrienden wilden alleen maar gebruiken. Ik voelde me zo eenzaam. De oplossing was dan snuiven en naar een feestje gaan en de dagen daarna probeerde ik zelf af te bouwen, maar dat lukte niet. Ik voelde me steeds verder verwijderd van mezelf, was niet in contact met mensen. Ik kon de simpelste dingen niet meer doen en zag overal complottheorieën. Ik dacht dat de radio over mij praatte. Toen werd ik op het werk apart genomen en naar huis gebracht. Mijn moeder zei, je bent aan het doodgaan. Neem dat spul en laat je opnemen.

Verslaafd aan de liefde

Binnen een week zat ik bij SolutionS op de detox. Mijn vriend bezocht mij later in de behandeling en had gebruikt maar hij was nou eenmaal mijn ‘ware liefde’. Achteraf zie ik dat ik ook verslaafd was aan hem. Ik deed netjes aan alle sessies mee, deed wat er gezegd werd om te pleasen en een goede herstellende verslaafde te zijn. Ik beëindigde mijn relatie omdat mijn counselor dat wilde – later ging ik gewoon naar hem terug. Toen we binnen een week samen dronken werden was het klaar: hij ging ook naar de kliniek. De eerste dag dat ik alleen was dronk ik twee flessen wijn, de dagen daarna ook. Toen dacht ik oké, blijkbaar ben ik machteloos. Ik biechtte alles op aan mijn ouders en counselors. Ik beëindigde de relatie dit keer voorgoed en ging naar meetings, maar dat werden een soort datingsites. Mijn verslaving was nog zo actief. Ik raakte zelfs zwanger en kreeg een miskraam. Dat was een reality check: wat wil ik nou?! Ik ging fulltime werken en naar meetings, deed veel service. Stortte me in het herstel en ontmoette mensen.

Gebruikersbinge en overdosis

Maar intern was er nog zoveel aan de hand; ik rouwde om oude vrienden, mijn ex, mijn miskraam – en daarmee deed ik niks. Rond de Kerst kreeg ik zelfmedelijden. Iedereen was happy, ik weer helemaal k*t. In januari overleed de vader van een oude beste vriend waar ik ook mee gebruikte. Het plaatje was compleet: ik was zielig, dus ik mocht wel weer gebruiken. Ik viel terug, GHB. Dat werd om de paar weken. Met mijn nieuwe vriendje ging ik drinken en naar meetings. Ik hield mezelf voor de gek en het gebruik werd steeds erger, en steeds vaker ook GHB. Tot ik in augustus een gebruikersbinge had: speed, GHB, alcohol. Ik meldde me ziek op werk en uiteindelijk dacht ik, als het zo moet, hoeft het niet meer. Ik nam slaappillen en veel GHB en ging in bed liggen. Een bekende vond mij en belde een ambulance. Ik heb het maar net overleefd.

Mensen uit de NA (Narcotics Anonymous) namen me in huis tot ik weer de kliniek in kon: CastleCraig en safe house geïndiceerd voor 10 maanden. Toen viel het kwartje: het is leven of dood. Ik ging 3 a 4 keer per week naar meetings en had veel aan de groepen in het safe house. Elke twee weken besprak ik met een sponsor mijn stappenwerk en ik ben meer gaan sporten. Momenteel werk ik als vrijwilliger voor de dierenambulance en zit ik in een traject met het UWV.

In contact blijven is belangrijk

Wat in mijn herstel belangrijk is, is connecten met fellows. Ik heb een groepje en we proberen iedere week een meeting buiten Rotterdam te bezoeken. Dat is echt heel leuk; een soort road trip. Ook gaan we naar het strand, organiseren we barbecues. Het zijn leuke dingen die niet drugs-gerelateerd zijn en ook niet veel geld hoeven kosten. We zijn naar een NA dance event geweest en ik ben voor het eerst sinds een jaar weer gaan stappen: clean! Dat was super, en ik heb niet meer de drang om dat wekelijks te doen. Ik heb nu best een leuk leven, doe veel toffe dingen en heb fijne mensen om me heen. Ik doe dingen waarvan ik blij word. En ik heb weer iemand ontmoet – op een gezonde manier. Het blijft wel een struggle en ik moet voorzichtig zijn. Maar door aan de 12 stappen te werken, probeer ik te zorgen dat ik niet doorschiet. Elke dag journal ik: voelde ik me afgewezen, wilde ik dat iemand voor me zorgde? En ’s ochtends mediteer ik even kort en doe ik een gebedje. Een rustige start helpt mij. Ik heb nog twee keer suïcidale gedachten gehad, dan slaat de stemming ineens helemaal om als er iets gebeurt. Ik krijg nu de tools om ermee om te gaan. Als ik niet praat, kan ik niet geholpen worden.

Zoek hulp!

Verandering van omgeving was voor mij heel belangrijk. Zodra ik een buisje zag, was de strijd verloren. Hetzelfde gold als ik zag dat iemand gebruikt had. Je bent zo weer lichamelijk afhankelijk, dus pak ook niet die eerste op! Daar komt bij: je wilt je oude dosis nemen, maar je bent het niet meer gewend en gaat zo knock-out. Voorheen nam ik dezelfde hoeveelheden in en werd ik gewoon wakker, maar de laatste keer stopte mijn hart ermee en ging ik bijna dood. Dat zijn geen grappen.

Wat ik belangrijk vind om mensen mee te geven zijn twee dingen. Eén: laat je niet afschrikken door de opvatting dat GHB het moeilijkst is om van af te kicken. Ik geloof echt dat het middel niet uitmaakt. Het 12 stappen programma werkt gewoon, hoe je verslaving er ook uit zag. Mijn sponsor noemt het ‘terminaal uniek zijn’. Het is de ziekte die je wijsmaakt dat je uniek bent en het voor jou anders werkt, waardoor je weer naar gebruik wordt gebracht. Voor mij zou het mijn dood geworden zijn. Ik heb nog nooit iemand gehoord die van welk middel dan ook gelukkiger werd van het gebruik ervan.

En twee: stop nooit in één keer! Overigens wist mijn huisarts dit ook niet, die adviseerde mij dat wel te doen. Levensgevaarlijk. Dankzij SolutionS zijn we gaan afbouwen.

Ik ben niet die junk, ik had dit ook niet gewild voor mijzelf

In het eerste jaar voelde ik veel schuld en schaamte: ik ben die junk, ik voel me minder dan anderen. Dat heb ik nu losgelaten. Ik vertel ook gewoon waar ik woon. Hoe ik het zie: ik had dit ook niet gewild voor mezelf, en ik doe er nu alles aan om het anders te doen. Het oordeel van anderen zegt meer over hen dan over mij. Voor de acties waarmee ik mensen in gebruik heb geschaad kan ik verantwoordelijkheid nemen, niet voor het feit dat ik verslaafd ben. Veel herstellende verslaafden zijn super mooie en gevoelige mensen, met wie je echt een innerlijk gesprek kunt voeren. Die gevoeligheid is een kwetsbaarheid die soms niet gesnapt wordt, maar de mensen heel mooi maakt. Eigenlijk zou iedereen de 12 stappen moeten doorlopen. Door bij jezelf dingen te zien, begrijp je anderen ook beter.

Ben jij of een naaste verslaafd?

Er is hulp. Bel ons: 033 – 204 85 50 of vul direct het intake aanvraagformulier in.