Rogier, 36 jaar. Verslaafd aan drank en harddrugs

“Ik ben Rogier en ik ben verslaafd”. Het was de grootste stap in mijn leven om deze zin uit te spreken. Wat was het angstig om te erkennen dat ik een verslaving heb en dat door die ziekte mijn leven volledig verwoest was. Na anderhalf clean te zijn ben ik nu zo trots en opgelucht. Mijn leven zonder gebruik is zo mooi en ik ben zo dankbaar dat ik een kans heb gekregen om voor het leven te kiezen.

Ik ben geboren in 1975 en de eerste jaren van mijn leven werd ik omringd door liefde. De momenten die ik mij herinner van die tijd zijn mooi. Toen ik zes jaar was overkwam mij iets wat mijn leven volledig veranderde. Ik speelde altijd buiten en op een zekere dag kwam er een jongen naar mij toe. Ik schatte hem zo’n tien jaar ouder en hij kwam heel vertrouwd over. Hoe het precies gebeurde weet ik niet meer, maar hij heeft mij toen seksueel misbruikt. Als ik het nu zo schrijf zie ik dat moment weer voor me. Het raakt mij telkens weer! Vervolgens is het nog drie keer gebeurd. Ik heb er nooit met iemand over gesproken.

28 jaar lang heb ik dit voor me gehouden. Vanaf die ene dag ben ik totaal veranderd. Ik werd introvert, agressief en voelde geen liefde meer. Vanaf mijn tiende jaar ging ik stompjes van sigaretten roken die ik op straat vond. Toen ik naar de MAVO ging kwam ik voor het eerst in aanraking met drugs. Ik begon te blowen en voelde mij hierdoor zo lekker. Ik kon door het blowen ineens in mijn eigen wereld leven en deed het dus de hele dag door. Ik voelde niks, mijn gevoelens werden verdoofd. Al snel kwam ik in aanraking met drank en harddrugs. Wat een geweldige middelen waren dat. Jammer genoeg wist ik niet dat ze mijn leven volledig zouden verwoesten. En achteraf niet alleen míjn leven, maar ook dat van de mensen om mij heen, met name mijn familie. Ondanks de hoeveelheid drank en drugs heb ik mijn MAVO diploma nog wel gehaald. Ik had daarna niet zoveel zin meer om te leren en ben meteen gaan werken.

In die tijd dronk en snoof ik elke dag. ”Ik kan het wel aan en ik ben niet verslaafd”, zei ik altijd wanneer mensen mij weer onder invloed zagen. Mijn ouders steunden me financieel en ik sleurde hun mee in mijn verslaving. Achteraf zei mijn moeder “Jij hebt 21 jaar van mijn leven kapot gemaakt” en ik moet haar gelijk geven. Ik heb wel altijd gewerkt, totdat mijn lichaam het veelvuldige gebruik niet meer aankon. Toen werken echt niet meer ging, heb ik mij bij mijn toenmalige werkgever ziek gemeld. Ik was moe en depressief en ben toen onder behandeling geweest van een psycholoog. Zij vertelde me dat ze mij alleen kon helpen wanneer ik niet onder invloed was. Ik wilde dat niet horen en tijdens de ziektewet ben ik juist meer en meer gaan gebruiken. Ik zat ziek thuis, dus hoefde toch niet te werken. Ik kreeg wel hetzelfde salaris, dus perfect om mijn verslaving te voeden. Ik heb me toen echt bijna kapot gezopen en gesnoven. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik geprobeerd heb een einde aan mijn leven te maken. Mijn ‘rock bottom’ kwam toen ik de wanhoop en het verdriet in de ogen van mijn ouders zag op het moment dat mijn poging tot een overdosis mislukt was. Het was tijd om toe te geven dat ik verslaafd was. Ik had een puinhoop van mijn leven gemaakt. Ik had veel mensen emotionele en fysieke pijn aangedaan.

Mijn ouders gaven mij nog één kans. Er werd een afspraak gemaakt bij SolutionS. Ik wilde ook écht stoppen. Tijdens mijn intake werd meteen al besloten dat ik eerst 28 dagen naar de kliniek in Voorthuizen moest en vanuit daar meteen door naar de kliniek in Zuid-Afrika. Ik heb direct ingestemd. Eenmaal in de kliniek aangekomen ontmoette ik die mensen die mij het gevoel gaven dat ik niet de enige was met deze ziekte. Dat gaf me zo’n vredig gevoel. Ik werd ontvangen zonder veroordeeld te worden. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst in de groep zei: “Ik ben Rogier en ik ben verslaafd”. Het voelde angstig en ook vredig om dit te kunnen zeggen. Ik heb enorm veel geleerd en ben mijzelf ook tegengekomen in die 28 dagen. Ik zag in dat liegen en manipuleren mijn leven was. Met veel groepstherapie en 1-op-1 gesprekken heb ik de `tools` gekregen om dat te veranderen.

Ik ben met mijn 21 jaar ervaring als actief gebruiker gaan geloven dat leven met de ziekte verslaving zónder middelen te gebruiken, echt mogelijk is. De eerste stap is erkenning van je ziekte en het vragen om hulp. Ik ben trots op het feit dat ik mijn ego opzij heb gezet en de stap heb durven maken.

Stel vrijblijvend jouw vraag

  • Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.