Lieve mama,
Hier zit ik dan nog een keer, maar dan drie jaar later, tegenover je om een antwoord te geven op jouw brief en de schade die ik jou heb aangedaan. Ten eerste wil ik zeggen dat het me spijt van alle pijn en slapeloze nachten die ik je heb bezorgd en het gedrag dat ik heb vertoond door mijn gebruik. Ik ben elke dag hard op weg om een betere versie van mezelf te worden, een betere zoon voor jou, en om terug te kunnen geven wat jij mij hebt gegeven. En ik ben blij dat jij, ondanks alles, nog steeds vertrouwen in mij hebt en achter me staat.
Vanaf mijn jonge leeftijd is het allemaal begonnen. Ik ben nooit geweest wie ik wilde zijn. Ik was veel aan het stoeien met mijn identiteit en wie ik nou echt was. Thuis was het allemaal niet makkelijk en het werd voor mij moeilijker na de tijd dat oma overleed. Ik voelde me alleen en niet veilig thuis. Dat kwam door Tom, mijn broer, en mijn stiefvader. Bij hen heb ik nooit kunnen zijn wie ik echt wilde zijn en moest ik altijd rekening houden met wat ik zei en wie ik was. Jou heb ik in die tijd ook gemist. En ik begrijp dat het voor jou niet altijd makkelijk was omdat de relatie een langeafstandsrelatie was. In het begin nam je me altijd mee en vond ik dat soms ook wel fijn, maar had toen nog weinig te zeggen erover. Door de vele ruzies en meningsverschillen en geen vrienden te hebben in Duitsland vond ik het niet meer leuk om mee te gaan en was het ook zeker niet leuk voor jou om mij dan mee te nemen. Dus werd ervoor gekozen om mij en mijn broer vaker alleen thuis te laten in het weekend zodat jij dan weg kon. Dat heeft mij veel pijn gedaan en een groot gemis van jou. Want in die tijd was ik zeker niet de makkelijkste, maar had elke dag ruzie met Tom. Ik voelde me niet veilig thuis en probeerde zo weinig mogelijk thuis te zijn om geen ruzie en gevechten te hebben, wat mij heel veel pijn heeft gedaan, vooral omdat we vroeger echt voor elkaar opnamen. Soms heb ik het idee dat hij keek naar de fysieke opvoeding van Jan. Want ook daar was ik vroeger altijd bang voor. En met de ruzies voelde ik nooit echt dat je me geloofde wat er was gebeurd, ook al had je het gezien of gehoord van de buren. Dat heeft een heel groot litteken achtergelaten bij mij.
Maar goed, ik zit hier niet om je te veroordelen of van alles naar je hoofd te gooien, maar om mijn verantwoordelijkheid te nemen voor alle schade en pijn die ik je heb aangedaan. Alle dagen dat je in angst hebt geleefd omdat ik niet met je sprak over wat er in me omging, wil ik sorry voor zeggen. Dat ik een dag/nacht weg was zonder te laten weten waar ik was of wat ik deed en jou daar ongerust mee maakte. Ik wist helemaal niet dat als ik verkeerde dingen op straat deed, de politie dan meerdere malen bij jou aan de deur stond. Nu ik steeds meer aan het herstellen ben en echt aan het vechten ben en leer te voelen wat jij in die tijd hebt gevoeld, voel ik me daar echt heel schuldig over. Alles wat ik tegen je heb gezegd en waar ik je pijn mee heb gedaan, zoals: “ik kan beter doodgaan, dan hoef je je geen zorgen meer om me te maken” of “pijn te lijden”, en alles wat ik nog meer heb gezegd. Ook de dagen dat ik uit mijn kamer kwam vliegen omdat ik vrij was en een kater had en dan wakker werd van geluid en je volledig de grond in boorde, daar wil ik ook mijn spijt voor uitspreken en zeggen dat ik dat nooit had mogen zeggen en dat ik me daar diep voor schaam. Want als ik erop terugkijk, was jij na de dood van oma er altijd voor mij als ik iets nodig had.
Door mijn verslaving, die echt volledig uit de hand is gelopen en waar je denk ik niet eens het fijne van weet, kon ik mijn middelen niet meer betalen en ben ik op het criminele pad geraakt. Ik heb echt verkeerde dingen gedaan en ben er niet trots op. Ik wil je besparen om te zeggen wat ik heb gedaan en aan hoeveel gram ik zat, maar als je er vragen over hebt, dan heb je alle recht om vragen te stellen en zal ik die in alle eerlijkheid beantwoorden. Maar nu ik echt in herstel zit, voel ik de schuld en schaamte en zou ik dat nooit doen in het leven zoals ik het nu leid. Ik kon mijn middelen niet meer veroorloven en dacht dat je niet doorhad wat ik ermee deed als ik weer aankwam met: “Mam, heb je 20 euro om te tanken?” en jij het weer overmaakte omdat je anders wist dat de bom zou ontploffen. En dan de volgende dag weer en jij weer overmaakte omdat je je machteloos voelde. En als het niet genoeg was en ik laat thuis was en jullie al sliepen, even kijken wat er in de portemonnee zat en dan daar ook iets uithalen omdat ik dacht dat jullie dat toch niet doorhadden. Het precieze bedrag weet ik niet, en als ik het wist, zou ik dat aan je terugbetalen.
Ook wil ik sorry zeggen voor alle spanningen die ik tussen jou en Jan heb veroorzaakt en dat ik de sfeermaker van het huis was en dat ik jullie ook met mijn verslaving in gevangenschap heb gehouden. Bij mij was de druppel, ik weet niet of je dat weet, maar daarin kan ik misschien een voorbeeld geven van wat een gevecht het was met mij en mijn verslaving en hoe die de macht over mij had. Ik zat in de auto en gebruikte alleen meestal ‘s avonds. Ik had geen wiet en geen hasj meer. Ik heb alles uit mijn grinder lopen schrapen en dat was eigenlijk niks meer en raakte volledig in paniek en had ook geen geld meer. Ik kon niet overslaan omdat het zo in mijn systeem zat. Ik zou de volgende dag geld van de zorg op mijn rekening krijgen die jij ook voor mij betaalde omdat ik daar niet financieel sterk genoeg voor was. En daar wil ik je ook voor bedanken. Maar goed, ik heb aan Tom gevraagd of hij 10 euro wilde overmaken en dat hij het morgen terug zou krijgen, maar hij wilde het niet overmaken en zei: “Waarom heb je het nodig?” Ik zei: “Maakt niet uit.” Daarna vroeg hij het nog een keer en zei ik: “Sigaretten.” En hij antwoordde: “Nee, ik ga je niet helpen om jezelf kapot te maken” want hij wist dat het voor wiet was. Daarna jou opgebeld en je wilde het niet overmaken, moest naar huis komen en dan zou je het geven. Ik werd zo boos aan de telefoon en wilde zo graag gebruiken dat ik zei: “Is goed, ik kom nu naar huis.” Ben met zwart voor mijn ogen naar huis gereden en er hadden echt ongelukken kunnen gebeuren, alles voor mijn drugs. Ik stond te koken tegenover je en voelde me bezeten en zag de angst in je ogen, maar dat maakte me niet uit, alles voor mijn drugs. Daarna ben ik het gaan halen en gaan roken en heb ik Isabel gebeld om hulp te vragen omdat ik het niet meer trok en daar is herstel voor mij begonnen.
Ik wil je bedanken dat je nooit de moed hebt verloren en dat je nooit de deur voor mij hebt dichtgedaan en dat je me hebt gesteund in alles wat ik deed. Ook al toonde ik geen interesse in wat je zei, je bleef naast me staan. Ook na de weken bij YWC toen ik werd weggestuurd stond je naast me en heb je niet de deur gesloten maar me juist meer gesteund. En duidelijk je grens hebt aangegeven: als je echt weer de persoon wordt zoals hiervoor, mag je je spullen pakken en vertrekken. Daardoor ben ik ook door blijven gaan en wilde ik herstellen.
De tijd met Roos was voor mij echt een hele fijne tijd. Ik voelde me gelukkig en dankbaar en was een ander persoon. Toen het uitging, stortte ik in elkaar en wilde alles verdoven en niet meer leven. Ik ben zo blij dat je na het gesprek de telefoon opnam nadat ze het had uitgemaakt en dat toen ik thuis was in jouw armen kon uithuilen. Want dat heeft mij steun gegeven en gezorgd dat ik geen gekke dingen zou doen. Maar helaas, vijf maanden geleden ben ik teruggevallen en ging even een periode weer vol gas. Maar door mijn sponsor die alles wist van mijn terugval, ben ik weer hulp gaan zoeken en mezelf een laatste kans gegeven en me 200% ingezet voor herstel.
Ik ben hard bezig om meer met je te praten, maar ik vind dat gewoon nog heel moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen omdat ik dat nog nooit heb gedaan. Ik vecht elke dag om dichter bij mezelf te komen en een beter persoon te zijn voor de familie en maatschappij. Ik vind het fijn dat ik voel dat je er voor me bent en dat de band sinds mijn terugval versterkt is en dat je met mij meegaat voor de tweede keer in dit herstel. Ik heb nu een goede baan bij Richard in de horeca en die veel met me van plan is, zoals een rechterhand, en waar ik echt op mijn plek zit en iedereen weet waar ik mee zit en daar rekening mee wordt gehouden. Er wordt meer in mij geloofd en ik krijg het vertrouwen van de familie ook weer terug. Ik ben aan het leren met geld om te gaan en wil graag op mijn eigen benen staan. En later jullie uitnodigen bij mij in een herstel leven in mijn eigen huisje.
Iemand vroeg mij laatst: “Had je gewild dat je terug kon gaan in de tijd en iets kon veranderen?” Mijn antwoord was nee, dat wil ik niet, want anders was ik nooit hier gekomen waar ik nu ben.
Dankjewel dat je mijn moeder bent. Het spijt me voor alles wat ik je heb aangedaan en ik kan je zeggen dat je de belangrijkste vrouw in mijn leven bent en dat ik zonder jou misschien ook niet was waar ik nu ben. Ik ga proberen me meer open te stellen thuis en meer voor je te proberen te doen. Bijna 90 dagen clean en een betere band met jou. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik ben echt blij met zo’n sterke moeder als jij, want zonder jou had ik het niet gered. En ik hoop dat ik nog heel veel jaren met je mag doorbrengen en dat je ooit de oma wordt van mijn kinderen. Samen komen we erdoorheen. Zoals jij altijd zegt: “Alles komt goed.”
Ik hou van je en ben er altijd voor jou.
Liefs,
Jessie
