Als haar kinderen er niet op hadden aangedrongen, had Lieneke (63) zich nooit laten opnemen. Ze vond zelf namelijk dat ze prima functioneerde, ondanks haar overmatige drankgebruik. Maar zodra ze aan de behandeling begon, besefte ze dat ze hard op weg was geweest om zichzelf dood te drinken. Tijdens de gesprekken met haar counselor ging er een wereld voor haar open: ‘Ik kreeg mijn eigenwaarde terug en kon mijn maskers afzetten.’
Controle in de liefde
‘Drank was bij ons in de familie normaal en al op mijn dertiende dronk ik mijn eerste mixdrankje. Ik kon overigens prima maathouden; dat excessieve kwam pas later. Wél was ik als tiener op een wat ongezonde manier met liefde en seks bezig: de ene dag was ik smoorverliefd op iemand en de dag erna liet ik hem alweer links liggen. Later besefte ik dat dat waarschijnlijk te maken heeft met misbruik in mijn jeugd. Ik wilde de controle niet verliezen en seks was voor mij een machtsmiddel.’
Alles even vergeten
‘Op mijn negentiende trouwde ik – uit liefde, maar ook om mijn ouderlijk huis te ontvluchten. Ik heb nog even kort gewerkt, maar nadat dat bedrijf failliet ging, besloten we om aan kinderen te beginnen. We kregen er drie, vrij kort op elkaar, en we spraken af dat ik thuis zou blijven om voor ze te zorgen. Ons huwelijk begon al wat barstjes te vertonen en ik voelde me niet altijd gelukkig. Een paar jaar later werd ik vriendinnen met iemand die overdag dronk. Dat vond ik eigenlijk gewoon heel stoer, dus dat wilde ik ook! Zo ontdekte ik dat alcohol me hielp om vervelende gedachtes en situaties te vergeten.’
‘Als iedereen naar bed was, ging ik nog even aan de drank.’
Niks was goed
‘Toen de kinderen wat ouder waren, haalde ik mijn pabo-diploma en ging daarna aan de slag als basisschooldocent. Op mijn werk waren ze blij met me, maar mijn man was boos, omdat hij niet wilde dat ik werkte. Dat zorgde voor nog meer spanningen bij ons thuis. Bovendien voelde ik me door mijn kinderen afgewezen. Ze waren inmiddels puber en dan vind je natuurlijk álles wat je moeder doet irritant. Maar doordat ook mijn man me verweet dat ik ze slecht opvoedde, kreeg ik steeds vaker het gevoel dat ik thuis niks goed kon doen. Tijdens de opleiding had ik weinig gedronken, maar nu had ik de alcohol weer nodig om het vol te houden. Als iedereen naar bed was, ging ik nog even aan de drank.’
Wodka ruik je niet
‘Op een dag heb ik mezelf de eerlijke vraag gesteld: ga je door met deze ellende, of kies je voor jezelf? Ik koos voor mezelf en ben van mijn man gescheiden – de kinderen bleven bij hem. Maar al na twee weken kreeg ik spijt. Zat ik daar op een zolderkamertje, terwijl mijn ex-man en kinderen gezellig samen in dat grote huis woonden. Waarom had ik dat allemaal weggegooid? Diep van binnen wist ik dondersgoed waarom, maar toch was ik verdrietig. Om dat gevoel te verdringen, ging ik vaak uit, dronk veel en versierde de ene man na de andere – ik was compleet losgeslagen. Tot een moeder me op een ochtend in de klas vroeg of ik gedronken had. Blijkbaar had ik een enorme kegel, vreselijk gênant. Daarom ging ik over op wodka, want dat ruik je niet.’
Mijn dochter schaamde zich
‘Na verloop van tijd kwam mijn dochter bij mij wonen en werd ook het contact met mijn andere kinderen beter. Ze hadden wel door dat ik aan de alcohol zat zodra ik van mijn werk kwam, en later hoorde ik dat ze zich voor me schaamden. Ik was bijvoorbeeld een keer bij mijn dochter op bezoek toen ze een tijdje in Rome woonde, maar ze wilde me niet voorstellen aan haar vrienden. Nu begrijp ik dat dat kwam doordat ik al die tijd onder invloed was. En toch vond ik zelf niet dat ik een probleem had, want ik functioneerde en kon de drank prima verdragen.’
Dan maar dood
‘Na vijf jaar ontmoette ik mijn huidige man, destijds ook een stevige drinker, en we haalden in die zin niet het beste in elkaar naar boven. Na een korte afkickpoging begon hij weer met alcohol, doordat ík al die tijd was blijven drinken. Tot ik vreselijke buikpijn kreeg en er in het ziekenhuis werd vastgesteld dat ik vergevorderde levercirrose had. Ik kreeg morfine en mocht nooit meer drinken, maar daar hield ik me niet aan. Dan drink ik me maar dood, dacht ik. Ik hechtte geen waarde meer aan het leven, en praatte soms zelfs met m’n man over mijn eigen uitvaart. Het kon me echt weinig schelen allemaal.’
‘Doordat mijn kinderen continu op me inpraatten, ging ik uiteindelijk naar de huisarts.’
Dankzij mijn kinderen
‘Gelukkig drongen mijn kinderen aan op een behandeling. Dat was nadat mijn oudste dochter weer even bij me was ingetrokken om voor me te zorgen na de ziekenhuisopname. Zij zag hoe slecht het met me ging. Ook mijn andere kinderen waren bezorgd: ze belden me regelmatig op en zeiden steeds dat ze me niet kwijt wilden. Ik voelde voor het eerst dat ze wel degelijk van me hielden en doordat ze continu op me inpraatten, ging ik uiteindelijk naar de huisarts. Hij had goede ervaringen met SolutionS, dus niet veel later zat ik daar voor een intake. En zelfs tóen dacht ik nog dat ze mij niet zo’n problematisch geval zouden vinden, maar nee hoor: binnen de kortste keren werd ik opgenomen in de kliniek.’
De knop ging om
‘Op de detox werd ik geconfronteerd met mijn lichaam. Ik was zo zwak dat ik nauwelijks iets kon en ik kreeg geen morfine meer om de pijn te verdoven. Maar al na de eerste gesprekken voelde ik dat de opname de enige juiste beslissing was, alsof ik op een resetknop had gedrukt: ik zou dit afmaken en voor altijd stoppen met alcohol. Dat kwam vooral doordat ik mijn waardigheid terugkreeg in de gesprekken met mijn counselor. Ze merkte op dat ik straalde toen ik vertelde over mijn werk als basisschooldocent. Door haar ogen kon ik mezelf zien zoals ik werkelijk was – en ik besefte waar mijn hart lag.’
‘De anderen namen me serieus, en dat gevoel had ik lang gemist.’
Geen maskers meer
‘Mijn counselor en fellows moedigden me aan om open te zijn over wat ik had meegemaakt. Het was zo’n verademing dat iedereen oprecht luisterde en dat ik alles kon vertellen. Ik merkte tot mijn verbazing dat ik mijn maskers makkelijk af kon leggen als ik me veilig genoeg voelde. Dan hoefde ik niet de stoere griet of mannenversierder uit te hangen, maar kon ik gewoon mezelf zijn. De anderen namen me serieus, en dat gevoel had ik lang gemist. Ik luisterde ook graag naar mijn fellows en als ik zag dat iemand een tijd erg stil was, dan ging ik even bij diegene zitten. We waren er voor elkaar, en we vormden een soort mini-gemeenschap.’
‘Ik kromp ineen, voelde me zo klein als een vlo en was doodsbang dat mijn dochter alle banden zou verbreken.’
Toch weer terug
‘Ik maakte de behandeling af en ging naar de recovery group, maar na tien maanden viel ik terug. Mijn man en ik hadden een stevige ruzie, en ik dacht dat een glaasje me tot bedaren zou brengen. Maar daar bleef het niet bij en in no time was ik rock bottom. Wéér kwam het door mijn kinderen dat ik me daarna liet opnemen, vooral door mijn jongste dochter. Onverwachts was ze binnengekomen en had mijn man en mij betrapt terwijl we met alcohol op de bank zaten. Ze was boos en verdrietig, maar vooral teleurgesteld omdat we niet hadden verteld dat ik was teruggevallen. Ik kromp ineen, voelde me zo klein als een vlo en ik was doodsbang dat ze alle banden zou verbreken. De gedachte dat ik haar kwijt zou raken vond ik onverdraaglijk.’
Nooit meer een eerste glas
‘Uiteindelijk was het mijn man die actie ondernam, omdat hij besefte dat we elkaars verslaving in stand hielden. Hij biechtte aan zijn baas op dat hij verslaafd was en die reageerde respectvol. Daarna hebben mijn man en ik ons allebei laten opnemen – hij voor een behandeling en ik alleen voor de detox. Meteen ging bij mij die resetknop weer om en ik begreep waardoor het mis was gegaan: als ik eenmaal aan dat eerste glaasje begin, dan kan ik niet meer stoppen.’
Juist de kleine dingen
‘Door de behandeling heb ik een andere manier gevonden om met vervelende situaties om te gaan: ik praat erover. Dat heeft mijn huwelijk ook goed gedaan. Als iets me irriteert, dan kan ik uitleggen wat me dwarszit zonder uit mijn slof te schieten – en mijn man reageert daar begripvol op. De ergernissen stapelen zich niet meer op en daardoor ik voel me rustiger in mijn hoofd. Ik kan genieten van de kleine dingen, zoals het nestje dat de vogels in onze tuin bouwen. Dan kan ik zo tevreden zijn en wordt alles vanzelf overzichtelijker. Zelfs als ik een tegenslag heb – heel normaal in een mensenleven – grijp ik niet naar de drank om mijn zorgen te verdoven. Dat dat kan, had ik me een paar jaar geleden niet kunnen voorstellen!’
Nooit te oud
‘Ik ben nu drie jaar en zes maanden clean. Twee keer per week ga ik naar een meeting, ik ben sponsor en ik doe service. Mijn lever zal nooit helemaal herstellen, maar de pijn is verdwenen en ik heb ook veel meer energie. En niet alleen mijn lichaam is erop vooruitgegaan, mijn financiën ook! Drank kost een behoorlijke duit en nu we niet langer drinken, houden we behoorlijk wat over aan het einde van de maand. Naar mijn kinderen, vrienden en kennissen ben ik open over mijn verslaving en ik voel me gesteund. Inmiddels heb ik weer een rijk sociaal leven, en dat past bij me, want ik ben van nature echt een gezelligheidsdier.
‘Ik had nooit gedacht dat een kliniek iets voor mij zou zijn, ik vond mezelf er al te oud voor.’
Maar ik ben zo blij dat ik het gedaan heb, want de verslaving levert me helemaal niks op. Ik hoop dat als mensen zich in mijn verhaal herkennen, ze ook de stap durven te zetten en zich aanmelden voor een behandeling.’
Heb jij hulp nodig? Bel, chat of e-mail ons!
Tel: 033 – 204 85 50
E-mail: info@solutions-center.nl
Chat: Klik rechtsonder de website als we online zijn. De chat is altijd anoniem.
Foto door Brett Sayle | Pexels
