IK verslaafd Dacht het niet

Ik heb me altijd ‘anders’ gevoeld, maar kon nooit de vinger op de wonde plek leggen. En geloof me: ik heb alles geprobeerd en iedere mogelijkheid verkend.

Vanaf mijn 26e schoot ik om de zoveel tijd in een depressie of burnout. ‘Overspannen’ was vroeger het etiket. Ik klopte aan bij de hulpverlening. Ik ben vanaf die tijd professioneel behandeld voor stress, burnout, angst- en paniekstoornissen, ADHD, affectieve verwaarlozing, ik bleek hoogbegaafd, hoogsensitief, hyperactief, pakte nog even een slaapapneu mee en onderwierp me aan psychoanalyse, osteopathie, hypnotherapie en ging – toen het daar niet leek te liggen – aan de medicijnen: Oxazepam, Melatonine, Benzo’s, Ritalin, Xanax … Daarnaast deed ik – indien nodig – aan zelfmedicatie; ‘af en toe’ een stevige borrel. Kortom: mijn leven was groots en meeslepend en comfortably numb.

Doseringsprobleempje

En het rare was: ik voelde me al die jaren niet eens echt ziek. Ik was er van overtuigd dat ik mijn leven volledig onder controle had. Dat ik af en toe eens uitval had vond ik logisch: er werd me nogal wat aangedaan in mijn leven. Ik vond dat ik een slechte jeugd had gehad – waarvoor ik mijn ouders de schuld kon geven – mijn eerste vrouw was er vandoor gegaan – wat natuurlijk aan haar lag – mijn bazen begrepen me niet en later bleek al mijn personeel onbetrouwbaar waardoor mijn bedrijf naar de haaien ging. Twee keer, want op één been kun je niet staan. En al die tijd dat knagend gevoel in mijn achterhoofd: “Het zal toch geen …? Nee, dat kan niet, zoiets zal MIJ nooit overkomen, IK heb hooguit een doseringsprobleempje.” Mijn huisarts had wel eens voorzichtig geopperd dat alcohol best wel eens het probleem kon zijn waarop ik het enige juiste deed: een andere huisarts nemen. Het was immers duidelijk dat die beste man me niet begreep…

Niets aan de hand

Na 25 jaar echter begon het zelfs míj op te vallen dat ik in de tijden van ‘uitval’ best stevig innam. Maar ik vond dat ik dat wel mocht, ik werkte zo hard en alles zat tegen, ik had ook recht op ontspanning. Maar toch. Ik besloot, onder niet geringe aandrang van mijn directe omgeving, toch maar eens te gaan praten bij de reguliere verslavingszorg. Die had ik al snel zo ver dat ik het advies kreeg te minderen, als ik het maar niet overdreef was er met mij niets aan de hand. Mijn vrouw, die ik met deze voorkennis meegenomen had naar het exitgesprek, was het daar níet mee eens. Maar goed, die begreep me niet. Probleem opgelost. Tot de volgende crisis.

Handdoek in de ring

En natuurlijk ging ik weer onderuit, nog sneller en harder deze keer. Ik heb me toen ambulant aangemeld bij SolutionS, ik wilde het van de echte professionals horen. Die zeiden doodleuk dat er maar één optie was, volledige abstinentie. Prima. Voor een ander misschien, maar niet voor mij. Na een gesprek of 15 nam ik beleefd afscheid en werd tot de vakantie braaf en volledig abstinent. Dat ging zo makkelijk dat ik tijdens de vakantie vrouw en kinderen verraste met de mededeling dat ik genezen was, waarop een – voor mij althans – aller genoeglijkste vakantie volgde. Een jaar later had ik rock-bottom bereikt, mijn eigen idioterie her- en erkend en heb ik me bij SolutionS op laten nemen. In de afkickkliniek. Ik was moegestreden, heb de handdoek in de ring gegooid…

Exotische zaken

Voor iemand met een ego zo groot dat het nauwelijks in zijn schedel past is overgave doorgaans geen optie. Erkennen dat ik een probleem had was één, onder ogen zien dat ik een alcoholverslaving had een heel ander chapiter. Maar daar wisten ze in de kliniek wel raad mee! Ik kwam er al gauw achter dat ik ditmaal serieuze professionals tegenover me had die me weinig ruimte lieten. Ze waren in no time door heel mijn verdedigingslinie heen en ik ging aan het werk. Vrijwillig deze keer. Want ik kon nu zien dat ik mezelf onbewust een verschrikkelijke loer gedraaid had. En met mij mijn omgeving… Er kwam heel wat los, dag na dag kwamen de inzichten, getriggerd door mijn groepsgenoten, mijn counselor, de psychiaters en psychologen, de groepssessies, exotische zaken als yoga, mindfulness-meditatie, drama- en creatieve therapie, ja zelfs wandelen. Nooit mijn fort geweest overigens, zo’n boswandeling. Ik vond zo’n kluit bomen maar in de weg staan op mijn rechte lijn van de auto naar het dichtstbijzijnde terras… Nu vind ik het ontspannend, ik verander echt.

Verslaafde in herstel

Ik zag op als een berg tegen de 28 hele lange dagen die de opname duurde, maar de tijd is omgevlogen. Ik ben er nu van overtuigd dat het de meest waardevolle investering geweest is van mijn hele leven. Nog nooit ben ik zo uitgedaagd om zo diep op mezelf in te gaan. Het heeft mijn leven veranderd. Ten goede.
Verslaafd ben ik nog steeds, want dat is voor het leven. Maar er is een belangrijk verschil: ik ben nu verslaafde in herstel. En daar valt prima mee te leven. Ik heb me na mijn opname gecommitteerd aan het programma en sindsdien is mijn leven veranderd. En geloof me; ik heb er geen spijt van gehad. Nog geen dag …

Leo van Berkom
Ervaringsdeskundig counselor SolutionS

Lees meer over alcoholisme.

Stel vrijblijvend jouw vraag

  • Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.