Ervaringsverhaal Nikolaj
Nikolaj is 45, getrouwd, en heeft een zoontje van 9. Nikolaj is twee jaar clean.
Mijn jeugd was prima. Oké, er werd wel veel gedronken. Zeker mijn vader; die werkte elke avond zes flessen bier weg. Mijn moeder dronk een fles wijn per dag. Ik kwam dus al jong in aanraking met alcohol, en met name door mijn broer ook met wiet en andere drugs. Van mijn 16de tot mijn 22ste heb ik constant geblowd. Dat vond ik geweldig, en spannend. Ik merkte meteen dat ik daarin iets verder ging dan leeftijdsgenootjes. Tijdens mijn opleiding detailhandel begon ik ’s ochtends al te blowen, toen was ik al verslaafd. In het begin deed ik het om erbij te horen, maar ik vond het ook gewoon heel lekker. Ik spijbelde veel en vertoonde vluchtgedrag. Hoewel ik best een goede leerling was, zat ik de helft van de tijd in de coffeeshop. Ik vluchtte van de saaiheid, had de roes nodig om geen confrontaties aan te gaan; dat scherpe randje eraf te halen. Ik heb niet zo de drang om op de voorgrond te staan.
Rond mijn 22ste ben ik gestopt met blowen. Onbewust ben ik toen meer gaan drinken. Kwam ik thuis, eten, ontspannen met een drankje – en ik had dat drankje daarvoor ook nodig. Ik woonde net op mezelf en zorgde er goed voor dat ik geld overhield, want ik had er moeite mee als het op was. En als dat gebeurde, dan ging ik bij anderen drinken. Emballagebonnen bewaren. Ik vond mezelf niet verslaafd en anderen viel het nog niet op. Ik was alleen en woonde in het centrum met om de hoek een café. Ik had allerhande smoesjes: ik drink omdat het makkelijk is, omdat het relaxt is, omdat het oneerlijk was dat ik drie kwartier naar huis moest rijden, ik onmogelijk zonder drank kon nadenken.
Elke ochtend dacht ik: ‘nooit meer’
Toen ik mijn vrouw leerde kennen in 2000 had ik het ‘onder controle’. Mijn vrouw vond wel dat ik veel dronk. Ik had vaste momenten: iedere avond x aantal flesjes. Ik ben langzaamaan meer gaan drinken en hield mezelf voor de gek: ik heb toch een baan, een vrouw, ik sport nog, functioneer goed. Het werd een probleem toen ik stiekem ging drinken tijdens een vakantie in Frankrijk. Had ik zo’n kannetje wijn gekocht, dat ik ergens in de grote tuin wel ongezien kon leegdrinken. Het beviel me wel: een paar ’s ochtends, in de middag, en als ‘het mag’ nog één. Ik was de hele vakantie beneveld. Eenmaal weer thuis ben ik gewoon weer gaan werken, maar ging ik vanuit werk meteen drank halen in de supermarkt. Vervolgens dronk ik het meteen op. Daarna haalde ik in de plaats waar ik werkte al bier of wodka. Langzaamaan werd het steeds vaker, steeds meer. Ik at minder, werd een schim. Op maandag was ik altijd hartstikke ziek. In het begin kon ik er goed tegen, dat vond ik ook van mezelf. Maar het laatste jaar gaf ik iedere dag over als ik wakker werd. Dan dacht ik ‘nooit meer’. Op het laatst dronk ik door de kater heen. Ik had me er al bij neergelegd dat ik niet oud zou worden. De laatste jaren dronk ik bijna alleen maar. Wat een nachtmerrie. Toen functioneerde ik op het werk ook niet meer, ook niet op de automatische piloot zoals voorheen. Toen ging ik in de pauze ook drinken en kregen ze het in de gaten. Ze stuurden me naar de bedrijfsarts, waar ik het vaag hield – en ik kwam ermee weg. Ik wilde geen stempel.
Dronken op het werk
Op het hoogtepunt van mijn verslaving kwam ik eens dronken op mijn werk. Toen hebben ze me thuisgebracht en moest ik hulp zoeken. Mijn werkgever kende iemand in Amerika, een vriend, die een boek had geschreven en bij de AA zat. Die heb ik gebeld. Hij raadde mij de AA aan en ik ben naar een verslavingszorginstelling gegaan. Ambulante hulp en lustremmers, het werkte voor geen meter. Ik dacht alleen ‘dan is mijn vrouw ook weer een stil’. Tot het punt kwam dat ik er vanaf wilde, maar het niet voor elkaar kreeg. Toen liet ik mijn vrouw mij tijdens weekenden opsluiten in een kamer, zodat ik maar niet kon drinken. Ik ging dan helemaal kapot. Al die ellende, maar maandag of dinsdag was het alweer zo ver. Ik was een robot, wist regelmatig niet meer wat er was gebeurd.
Nadat ik weer betrapt werd op het werk, ben ik naar Amerika gegaan, naar de vriend van mijn werkgever. Daar ging het twee weken goed, met meetings en boeken. Hij had mijn portemonnee. Maar tijdens de terugvlucht ging het alweer mis. Ik kan me nog herinneren dat ik overstapte in Dallas, daarna niks meer. Mijn gezin stond te wachten om me op te halen, ik kwam niet door het poortje, want ik lag bij de douane. Stond mijn familie daar op Schiphol, voor niks. Toen zijn ze weggegaan. Ik weet niet meer wat ik die dag gedaan heb.
Zonder aftercare was het misgegaan
Ik kreeg advies me te laten opnemen. In Eindhoven werd ik weggestuurd omdat ik was betrapt. Naar huis, weer drinken. Refusal geprobeerd, werkte ook niet. Toen vond ik SolutionS. Dat traject was ook niet eenvoudig; ik lag niet zo goed in mijn groep en anderen kregen geen hoogte van mij. Bij de aftercare begon het eigenlijk pas: als ik dat niet had gehad, was het misgegaan. Ik ging twee keer per week en toen één keer. Het was zo fijn dat ze wisten wat ik meemaakte. Thuis kreeg ik ook de vrijheid. Ik ben veel naar meetings gegaan en vrij snel weer gaan werken.
Wat ik iedereen wil meegeven: neem de tijd en maak gebruik van anderen. Bij meetings voelde ik me in het begin niet helemaal thuis, ‘fellow dit en dat’, ik vond het destijds een klef gebeuren. Maar sturing is fijn. Ik dacht na drie weken SolutionS ‘nu kan ik het zelf wel’, maar ik ben zo blij dat ik het heb afgemaakt! De aftercare was echt een beloning. Je hoeft het niet alleen te doen! Ik ben blij dat ik me heb uitgesproken. Ik heb een vaste club nu. Vrienden. Ik kan delen. Als je ergens mee zit: deel het! Dat lucht op, je bent het kwijt, en misschien heeft iemand wel heel andere ideeën waaraan jij niet gedacht had.
Herstel is veel leuke dingen doen
Met mijn gezin ben ik allemaal dingen gaan doen om goed te maken wat ik verprutst had. Herstel is eigenlijk gewoon heel veel leuke dingen doen, je kunt bijna alles! Voor mij is er geen andere weg dan de 12 stappen en volledige abstinentie. Dat kan niet anders, omdat ik verslaafd ben. Dat andere heb ik zelf al duizend keer geprobeerd. Ik heb alles veel te laat losgelaten, er bestond geen leven zonder drank. Mijn leven was één grote roes, de helft weet ik niet meer. Ik voelde me minderwaardig, mijn vrouw zou me gaan verlaten, ik stelde mijn zoontje teleur, alles was negatief. En nu? Er is zoveel meer, mijn leven is eigenlijk nu pas begonnen! Ik ben zo dankbaar en blij dat ik nu echt een vader en echtgenoot kan zijn.