Audrey: zelfliefde is goed voor jezelf zijn en voor jezelf zorgen!
Als ik de shares hoorde op zondagochtend, over dat ze zichzelf hadden gevonden en lief waren voor zichzelf, dan dacht ik… hoe dan? Hoe doe je zoiets? Ik werd clean in de kliniek maar ik kon alsnog niet naar mezelf kijken. Ik vond mezelf niet de moeite waard. Dat gebrek aan zelfliefde komt voort uit onzekerheid, ergens bij willen horen, me niet goed genoeg voelen over mezelf. Ik dacht niet dat het mogelijk was om echt te kunnen voelen. Voor mij stond liefde gelijk aan mannen, en seks. Ik besef nu pas dat je écht pas van iemand kunt houden, als je van jezelf houdt.
Fake it ‘till you make it
In de kliniek kreeg ik de opdracht plakkertjes te plakken op mijn spiegel: ik ben goed zoals ik ben. Dat moest ik ook hardop zeggen, en bij de dagafsluitingen werd me gevraagd iets positiefs over mezelf te zeggen. De uitspraak ‘fake it ‘till you make it’ klopt wat dat betreft volledig. Het is een mindset en dingen gewoon doen, helpt. Ik doe dat nog steeds, plakkertjes plakken en dingen hardop tegen mezelf zeggen. Ik merk wel dat ik het nu anders breng. Voorheen, en soms nog steeds, kon ik erin blijven hangen – in dat negatieve gemompel. Want ondanks dat het negatief is, voelt het toch vertrouwd. Het is een gewoonte.
Ik kreeg ook de ‘opdracht’ in huis een aantal spiegels op te hangen (die had ik niet) en als ik op straat loop, naar mezelf te kijken in etalages. In het begin keek ik naar de grond. Maar door die dingen te doen, gebeurde er iets in mij. Waar ik eerst heel zachtjes zei ‘ik ben oké zoals ik ben’, zonder te kijken en zonder overtuiging, verandert dat nu.
Een relatie in herstel
In de kliniek kwam ik erachter dat ik ook codependent ben – daarvan had ik nog nooit gehoord. Ik wil altijd voor iedereen zorgen en kan geen nee zeggen, of dat nu thuis is of op het werk; ik ben er altijd. Zo was het ook in relaties en met intimiteit, omdat ik de ander ‘moest’ pleasen. Iedereen moet het naar z’n in hebben. Daarvoor pak ik nog steeds meetings. Leren herkennen waar mijn grenzen liggen en die ook aangeven, is belangrijk.
Zo werkt het ook in mijn relatie. Bij ons allebei staat ons herstel op één. Ik mag te allen tijde mezelf niet verliezen. Op momenten dat het minder gaat, heb ik de neiging hem nodig te hebben om mezelf beter te voelen, me aan hem op te trekken. Dat ga ik steeds beter herkennen. Ook hebben we regels. Hoe onromantisch ook, wij hebben afspraken nodig in onze relatie. Zaterdagavond is voor ons en één keer in de maand hebben we date-avond, waarbij één van de twee bedenkt wat we gaan doen. We hebben soms tijd nodig om tot rust te komen en los van elkaar te zijn, en geven elkaar ook die ruimte. Als de één niet goed gaat, gaat de ander er niet in mee – en dat is belangrijk, want we kunnen als twee verslaafden makkelijk met elkaar mee naar beneden gaan. Daar zijn we alert op.
Zit ik niet lekker in mijn vel, dan kijk ik ook anders naar mijn vriend; mijn gevoel is dan anders. Ik benoem dat tegenwoordig ook, het kan namelijk niet altijd goed met me gaan. Ik mag het accepteren als ik geen lekkere dag heb, en dat ook uitspreken. Als ik dat niet doe dan ben ik niet lief voor mezelf. Dan vind ik mezelf niet de moeite waard om juist een stukje liefde te ontvangen, een arm om mijn schouder of een knuffel.
Stel je hulpvraag!
Soms zit ik een uur met mijn sponsor aan de telefoon. Laatst nog, nadat ik haar geappt had dat ik het moeilijk had. Sommige eigenschappen van mezelf vind ik lastig: ik kan moeilijk tegen kritiek, zeker van iemand van wie ik houd. Ik schiet dan in de verdediging en sla op slot. Daar wil ik iets aan doen, en ik kan alleen groeien door dit soort dingen aan te gaan. Dat heb ik in mijn herstel ook geleerd: mijn angsten aangaan om verder te kunnen. Ik volg nu ook een EMDR traject. En ik ben bijna schuldenvrij, ik heb een dak boven mijn hoofd – en dat heb ik helemaal zelf gedaan.
Al deze dingen kan ik doen, omdat ik mezelf goed genoeg vind. Ik mag er zijn, ik mag dingen gaan verwerken en verder gaan met groeien. Ik ben twintig jaar verslaafd geweest, bijna twee derde van mijn leven. Als ik dan die jonge mensen zie in de fellowship dan denk ik ook, ga ervoor! Je hebt je hele leven voor je. De poort uitstappen bij SolutionS is supereng, dat moet je aangaan. Je bent dan weer los van de veilige muren en hebt weer toegang tot internet en telefoons. Als je buiten komt, is alles er meteen weer. Je hulpvraag stellen is daarom belangrijk. Dat heb ik het eerste jaar niet gedaan en daarmee maakte ik het mezelf moeilijker. Ik ga nu vaak naar de meetings in Voorthuizen, waar veel nieuwkomers zijn, en daar hoor ik ook hoe moeilijk het is om de stap naar hulp vragen te zetten. En ook dat is zelfliefde, goed voor jezelf zijn en voor jezelf zorgen. Stel vragen! Toen dacht ik ook vaak ja, hoe dan? De 90/90 is voor mij echt de basis geweest. Ik heb geleerd contact en verbinding te maken en te gaan sharen, uit mijn comfortzone te komen.
Dankbaar
Mensen uit mijn omgeving die niet verslaafd zijn zeggen vaak ‘ah joh, dat was in het verleden’. Zo werkt het niet. Herstel komt niet vanzelf, ik moet er dingen voor blijven doen. Ik lees ook mijn schadebrieven nog. Juist als het goed gaat, ben ik geneigd om te vergeten waar ik vandaan kom. Ik ben nu 2.5 jaar clean van coke, XTC en medicijnen en ik ben bij stap 2, kom veel meer in contact met mezelf. Alles begint steeds meer een plek te krijgen. Mijn moeder belt me nu om te vragen hoe het met me gaat en of we iets leuks gaan doen. Ik werd echt geraakt toen ze zei ‘ik heb mijn dochter terug’.
Mijn leven is zo anders geworden. Ik had nooit gedacht dat ik op zaterdagavond thuis een film kon kijken op de bank! Ik doe echt niet veel, maar ik doe niks dat ik niet wil doen. Ik kies en doe wat ík wil doen. Ik ben oprecht dankbaar voor het leven dat ik nu heb. Ik doe alles zelf en kan echt genieten van dingen. Ik word er blij van als ik ’s ochtends wakker word en de vogeltjes hoor fluiten. Dat wandelen waar ik in de kliniek zo’n hekel aan had, ben ik blijven doen. Nooit gedacht dat ik dat leuk zou vinden! Ik ben ook weer gaan mediteren en ik ben gaan ontdekken. Zo bleek dat ik van koken houd, daar word ik rustig van. Ik kon niet eens koken. Of schoonmaken. Mijn moeder wilde nooit binnenkomen want het was hier vies, ik deed niks. Nu kan ik mensen binnenlaten. Ik kan oprecht zorgen – ook voor mezelf. Voor mij geldt: opgeruimd huis, opgeruimd hoofd. Het is belangrijk geworden voor mij, ik kan mezelf nu ook letterlijk binnenlaten. Het mooie aan het programma is ‘alleen voor vandaag’ – en toch kan ik inmiddels ook plannen maken!