Afscheidsbrief: Beste verslaving
Wierden, 15-01-2020
Beste verslaving,
Wij hebben elkaar leren kennen op de middelbare school. Het was in de 3e klas: we gingen na schooltijd bij het skateparkje zitten. Toen werd er een vuilniszak vol met wiet tevoorschijn gehaald. Werd de eerste joint voor mij gedraaid – en ja, hoe kan ik dit beste omschrijven? Na een paar hijsen had ik zo’n geweldig gevoel! Toen was ik natuurlijk verkocht, door het gevoel dat je mij gaf. Ik kon mijn problemen vergeten, voor een tijdje – niet wetend dat het eigenlijk net zo hard weer terugkwam, als het fijne gevoel eenmaal was uitgewerkt. De band tussen ons werd steeds hechter, we gingen steeds vaker met elkaar om na schooltijd. En vóór schooltijd hebben wij zelfs gespijbeld van school om elkaar te kunnen ontmoeten. Ik was zelfs in staat om naar Nijverdal te fietsen, omdat ik natuurlijk nog geen 18 was en niet naar de shop kon gaan voor mijn wiet. Ik voelde mij steeds meer op mijn gemak met jou. De dagen, zelfs maanden, vlogen voorbij. Ik ging steeds meer en vaker met jou om; het werd een dagelijkse sleur. Er zijn zelfs tijden geweest dat ik met je opstond en naar bed ging.
Je gaf mij een goed gevoel: rust, geen pijn, geen problemen. Je gaf mij zelfs de moed om te leven. Een soort missie werd je voor mij, ik voelde me zo thuis bij jou. Ik had eindelijk een plek gevonden waar ik niet werd beoordeeld op mijn doen en laten. Ik had je nodig om te kunnen leven in de situatie waar ik in zat. Want hoe erg die ook was, je was er altijd voor mij. Je zorgde dat ik me weer beter voelde en nieuwe kracht had om verder te gaan met mijn leven. Je gaf mij een soort redding, een uitweg. Je liet mij me goed voelen: alsof het leven weer zin had. Onze vriendschap werd in de laatste vijf jaar pas echt problematisch. Ik ben mijn eerste echte liefde, mijn baan en mijn huis kwijtgeraakt dankzij jou. En dat allemaal omdat jij zo ‘goed’ voor mij was. Eigenlijk was je dit je de laatste jaren al niet voor mij, maar het was zo moeilijk om afscheid te nemen van je. Ondanks alles dat je veroorzaakte, bleef ik toch vertrouwen in je hebben en hopen dat alles goed zou komen. Dat ik mijn leven zo zou kunnen doorzetten en dat alles wel weg zou zakken.
Jij hebt mij eigenlijk niks anders gebracht dan pijn, ellende, verwaarlozing, verdriet, financieel bankroet, onzekerheid. Ik had geen normen en waarden meer en je hebt een egocentrische klootzak van mij gemaakt. Hierbij ga ik de vriendschap verbreken. Ik ga afscheid van je nemen. Waarom? Omdat ik niet meer wil dat je mijn leven zo kapot maakt. Ik wil niet meer dat je mij laat stilstaan in het leven.Dat ik door jou geen toekomst heb en dat ik mijn dromen niet kan waarmaken door jou. Dat ik mezelf alleen maar schade doe. Met jou zou ik inrichting in en uit gaan – of erger nog; mezelf van kant maken, als ik de vriendschap zou behouden. Ik heb al mijn naasten zoveel pijn gedaan, belogen, bedrogen en gemanipuleerd. Maar het ergste van alles is dat ik mezelf zo voor de gek gehouden heb, dat jij mijn redding zou zijn voor een beter leven. Ik ben er achter gekomen dat dit echt dikke bullshit is, en door afscheid te nemen ga ik een beter leven krijgen. Het wordt hard werken, dat is één ding dat zeker is, maar ik heb het er echt voor over. Ik wil niet onzeker meer zijn, wil niet meer dat alles dat ik doe mislukt. Ik wil het waard zijn om te leven. Als onze wegen nogmaals kruisen, ga ik van je weglopen. Ik ga de tools gebruiken die ik heb meegekregen, voor mijn nieuwe manier van leven. Ik ga dit uitspreken naar mijn sponsor, ik ga erover schrijven en ga de nodige meetings pakken.
Dit is wat ik zeg tegen jou: het is over, het is klaar!!!!!!!!