De gevangenis, een inrichting of de dood: dat is wat Stefan (42) te wachten had gestaan als hij niet met zijn middelen was gestopt. Tijdens zijn behandeling besefte hij dat steeds beter, en hij greep dan ook alles aan om zijn verslaving onder controle te krijgen. Inmiddels heeft hij geen drugs en alcohol meer nodig om zijn boosheid en andere nare gevoelens te verdoven. Maar hij ziet wel dat de ziekte grote impact heeft gehad op zijn gezin: ‘Ik kon zo gemeen zijn dat ik met een paar woorden iets kapotmaakte dat misschien wel nooit meer helemaal herstelt.’
‘Als ik bij mijn vader bleef slapen, schoof hij de wietplanten opzij en legde een matras voor me neer.’
Wietplanten in de woonkamer
Mijn ouders zijn al vroeg gescheiden en mijn moeder kreeg een nieuwe vriend. Af en toe was ik bij mijn vader, een notoire alcoholist. Ik wilde koste wat kost vermijden dat ik zoals hij zou worden. Maar het was ook vaak erg gezellig bij hem en als ik bleef slapen, schoof hij de wietplanten opzij en legde een matras voor me neer. Toen mijn oudere zus begon met blowen, haalde ze me over om een stuk spacecake te eten. Eerst vond ik het niks, maar algauw rookte ik ook joints met haar en m’n vader.
Gevoelens verdoven
Blowen was in die tijd best normaal, maar ik besef nu dat het voor mij toen al een verslaving was. Ik gebruikte om vervelende gevoelens de kop in te drukken. Bijvoorbeeld als ik me minderwaardig voelde omdat mijn vriendjes verkering kregen en ik niet. Ik gebruikte steeds meer en alles begon onder mijn drugsgebruik te lijden: school, sport en mijn concentratie. Ik kan goed leren en zat op het atheneum, maar na de derde klas ben ik niet meer overgegaan.
Woorden verdraaien
Later kreeg ik een langere relatie en we gebruikten ook samen. Achteraf gezien was dat een ongezonde situatie, waarin ik veel woede heb opgebouwd. Nadat het uitging, leerde ik mijn nieuwe vriendin kennen. Ze had drie kinderen uit een eerdere relatie en ze vond het vervelend dat ik blowde. Daarom stapte ik over op cocaïne, want ik dacht dat ze dat niet merkte. Natuurlijk had ze wel door dat ik mezelf niet was, want ik loog en ik hield me niet aan de afspraken. Maar als ze er wat van zei, dan verdraaide ik haar verhaal zó dat het leek alsof zij verkeerd zat. Ik kon zo gemeen zijn dat ik met een paar woorden iets kapotmaakte dat misschien wel nooit meer écht herstelt.
Alles opbiechten
Ik besefte dat het helemaal de verkeerde kant opging: ik minachtte mezelf als ik weer geld uit de spaarpot van de kinderen haalde en op een gegeven moment gebruikte ik zó veel dat mijn neus en mond onder de korsten zaten. Maar mijn verslaving won het telkens weer. Tot ik op een avond totaal uit de bocht vloog en mijn schoonouders lastigviel met idiote appjes en belletjes. Zij zetten me voor het blok: of ik biechtte op aan mijn vriendin wat er was gebeurd, of zij zouden het doen. Ik heb haar toen alles verteld en haar reactie loog er niet om – als ik me niet liet behandelen, zou ze vertrekken. Niet alleen omdat ze er zelf last van had, maar vooral omdat ze haar kinderen wilde beschermen.
Voor elkaar
Ik wist dat er voor mij maar één optie was: stoppen met al mijn middelen. Zo kwam ik algauw uit bij SolutionS – bovendien spraken de Twaalf Stappen me aan. Een klinische opname vond ik onhandig, want ik wilde tijdens mijn behandeling blijven werken. Bij de intake was dat bespreekbaar en zo kwam ik in een ambulant traject terecht. De eerste groepssessie was meteen magisch. Ik weet nog dat een fellow, die al langer in herstel zat, me aankeek en zei: ‘Jij bent vandaag de belangrijkste persoon hier.’ Wat hij bedoelde, was dat ze mij nodig hadden voor hun herstel. Je hebt andere verslaafden nodig om een beter leven te hebben. Dat merkte ik ook na mijn behandeling, toen ik naar meetings ging: zolang mensen naar meetings gaan, zíjn er ook meetings.
Gedachten kiezen
Tijdens de ambulante behandeling kreeg ik EMDR vanwege mijn boosheid. Dat haalde de scherpe randjes ervanaf, en ik kan daardoor ook reflecteren op situaties die woede oproepen. Nu ik beter met die gevoelens om kan gaan, hoef ik ze ook minder te verdoven. Wat daarbij helpt, is dat ik begrijp dat gedachten op zich niet zo belangrijk zijn – het gaat er vooral om dat ik kies wat ik met die gedachten doe. In mijn vorige relatie werd ik bijvoorbeeld een keer zo boos dat ik een bord eten naar haar gooide, terwijl ik nu besef dat daar gedachten aan voorafgingen waar ik ook op een andere manier naar had kunnen kijken. Dan had ik in die situatie waarschijnlijk iets anders gedaan.
Stiekem of eerlijk?
In het begin van mijn behandeling vond ik mezelf nog niet zo verslaafd. Dan keek ik de kring rond, en dacht: ik zie dat jullie een probleem hebben, maar bij mij valt het wel mee. Ik zei ook tegen mijn behandelaar dat als ik wilde gebruiken, ik slim genoeg was om het voor hem verborgen te houden. Hij vroeg of ik mezelf stiekem vond, of juist eerlijk. Want dat ik eraan dacht om hem te belazeren was stiekem, maar ik was wél zo eerlijk dat ik die gedachte opbiechtte. Doordat hij dat zo benoemde, merkte ik dat hij míj zag en niet alleen de verslaving. Gaandeweg stelde ik me steeds meer open voor anderen en dat is denk ik het belangrijkste: mijn herstel kreeg pas een kans toen ik bereid was om iets van anderen aan te nemen – want mijn eigen manier bracht me alleen maar verder in de problemen.
‘De meetings houden me scherp, en zorgen ervoor dat ik niet naar het stemmetje van de verslaving luister.’
Iedereen is welkom
Er had tijdens mijn verslaving nog iets anders gespeeld: ik voelde me verbonden met mijn gebruikersvrienden. Dat gevoel heb ik nu vervangen door naar meetings te gaan, want alle fellows hebben hetzelfde doel: met de verslaving omgaan. Iedereen wordt geaccepteerd en je kunt je verhaal kwijt. Soms valt iemand terug, en dan besef ik nog beter wat me te wachten staat als ik weer begin met drugs. Niet dat dat makkelijk is, want als het even tegenzit, is er altijd een stemmetje dat zegt: ‘Luister vriend, je hoeft dit niet te voelen, we kunnen ook gewoon samen optrekken.’ De meetings houden me scherp, en zorgen ervoor dat ik niet naar dat stemmetje luister.
Wat verslaving doet
Mijn herstel is drieënhalf jaar geleden begonnen, maar voor mijn vriendin ligt dat anders. Ik zeg weleens dat op dat moment de poort van de hel openging, zodat ik eruit kon kruipen – terwijl zij er juist ín viel. Want toen ze eenmaal besefte hoe vaak ik tegen haar had gelogen, begon ze zich af te vragen wat ik nog meer niet had verteld. Tijdens mijn behandeling vertrouwde ze erop dat het goed zou komen en steunde ze me. Maar later vertelde ze dat als ze had geweten hoeveel pijn haar eigen herstel zou doen, ze misschien wel andere keuzes had gemaakt. Verslaving is echt een familieziekte en heeft impact op ons hele gezin gehad.
Open gesprekken
Hoe moeilijk het soms ook is, we gaan het samen aan. Ik reageer niet meer vanuit boosheid, maar probeer naar haar te luisteren. En als ik wel boos word, dan kan ik daarop reflecteren en mijn excuses aanbieden. Juist doordat we alles bespreken en ik me openstel voor haar verdriet en pijn, kunnen we een nieuwe start maken. Inmiddels hebben we een dochtertje en we verwachten binnenkort nóg een kindje! Ik kan er voor haar en de kinderen zijn, ik help met huiswerk en kom mijn beloftes na. Maar het belangrijkste is: ik kan mezelf zijn, zonder maskers.
Heb jij hulp nodig? Bel, chat of e-mail ons!
Tel: 033 – 204 85 50
E-mail: info@solutions-center.nl
Chat: Klik rechtsonder de website als we online zijn. De chat is altijd anoniem.
Foto door Lisa Fotios | Pexels
