Marco (53) werd meerdere malen opgenomen, maar viel telkens terug. Pas tijdens de vijfde opname kwam er een omslag, toen een psychiater wél verder keek. Hij benoemde zijn talenten en kwaliteiten, in plaats van zijn tekortkomingen. Bovendien bleek Marco bipolair te zijn en dat hing nauw samen met zijn alcoholverslaving: ‘Als ik in de manie niet meer tot rust kwam, gebruikte ik daar alcohol voor.’
Zonder richting
‘Vroeger was ik een eigenwijze jongen, ‘n beetje een eenling. Mijn ouders hadden hun handen vol aan elkaar en scheidden toen ik zeventien jaar was. Ze gaven me weinig richting en zo werd ik allround monteur, zonder daar bewust voor te kiezen. Ik leerde het vak snel, maar een innerlijke drive had ik niet. Om mijn onrust en emoties te verdoven, gebruikte ik verschillende harddrugs – later zelfs dagelijks.’
Mijn eerste opname
‘Ik trouwde, had een koophuis en een eigen monteursbedrijf. Op mijn tweeëndertigste stopte ik met harddrugs, maar begon steeds meer te drinken. Daardoor deed ik mijn werk minder goed, bouwde schulden op en zo werd ik op mijn vierendertigste voor het eerst opgenomen. Daar kreeg ik de diagnoses ADHD en depressie – aan bipolariteit dachten ze niet. Ze schreven me Ritalin voor, legale speed dus, en daarmee functioneerde ik normaal. Tot ik scheidde van mijn vrouw en toch weer aan de alcohol begon.’
Een andere man
‘Als ik drink, dan word ik een ander mens, een gemene duivel. Mijn vriendin zei wel dat ze een relatie had met drie verschillende mannen in één lijf. Ik leerde haar kennen na mijn scheiding en ons eerste jaar was fantastisch: we lijken zo veel op elkaar dat we de ander zonder woorden begrijpen. Maar mijn alcoholgebruik nekte ons. De relatie en mijn werk leden eronder, tot ik mijn hypotheek en leaseauto niet meer kon betalen. Ik werd depressief en erg suïcidaal en om rustig te worden dronk ik met gemak een fles wodka leeg. Tot het niet meer ging en ik een tweede opname nodig had. Zo kwam ik bij SolutionS terecht.
‘Er was voor mij als zzp’er geen bijstand, dus ik begon veel te vroeg weer met werken en was daardoor ook niet bij alle sessies van de aftercare. Zoals verwacht viel ik terug.’
Telkens terug bij af
‘Tijdens de opname ben je afgesloten van de buitenwereld, zodat je je op jezelf kunt richten. De sessies, de gedragstherapie: alles hielp in eerste instantie. Maar eenmaal buiten moest ik aan de bak in de “echte wereld”. Er was voor mij als zzp’er geen bijstand, dus ik begon veel te vroeg weer met werken en was daardoor ook niet bij alle sessies van de aftercare. Zoals verwacht viel ik terug en daarna werd ik nog veel vaker opgenomen. Ik heb een aantal keer op het punt gestaan om een einde aan mijn leven te maken, omdat ik geen andere uitweg meer zag.’
Geen gehoor
‘De relatie met mijn vriendin kwam flink onder druk te staan, want er gebeurden heftige dingen. Omdat ons eerste jaar heel goed was, hadden we een basis. Maar hoe suïcidaler en onberekenbaarder ik werd, hoe onverdraaglijker het voor haar was. Zij heeft een achtergrond in de zorg en zag vanaf het begin een bipolair patroon bij mij. Maar dat er meer speelde dan alleen de verslavingsproblematiek, drong bij de hulpverleners in de verslavingszorg niet door en daardoor voelde ze zich machteloos.’
Blijven, of niet?
‘Inmiddels was ik al vier keer opgenomen geweest. Tijdens de vijfde opname – dit keer onder dwang – veranderde er iets door gesprekken met mijn psychiater. We hadden een fijne klik en hij voelde voor mij als de betrokken vaderfiguur die ik altijd gemist had. Mijn eigen vader was net overleden en de tien jaar ervoor had ik geen contact met hem gehad. Sowieso was ik bijna iedereen kwijt, want al m’n vrienden en familieleden hadden afstand genomen, behalve mijn vriendin.
Opnieuw kijken
‘Deze psychiater was de eerste hulpverlener die zag wie ik als mens ben. Ik kon als het ware door zijn ogen naar mezelf kijken en ik merkte hoe weinig zelfliefde ik voelde. Door hem besefte ik dat ik veel slimmer ben dan ik dacht, en dat ik met betere begeleiding op school waarschijnlijk meer had kunnen bereiken. Doordat hij mijn talenten en kwaliteiten benoemde, kreeg ik een nieuw toekomstperspectief. We keken samen naar mijn mogelijkheden, in plaats van mijn tekortkomingen: wat kon ik studeren? Hoe wilde ik mijn leven inrichten?’
‘Eerst zat ik huilend te schrijven, maar dat heftige gevoel werd milder en daardoor had ik ook minder behoefte om mijn emoties te verdoven.’
Alles eruit
‘Hij gaf me bovendien een fijne opdracht om met mijn verdriet en pijn om te gaan: flowschrijven. Ik schreef alles van me af: over mijn jeugd, mijn vader en de momenten dat ik me afgewezen had gevoeld. Eerst zat ik huilend te schrijven, maar dat gevoel werd milder en daardoor had ik minder behoefte om mijn emoties te verdoven met alcohol. Vervolgens hielp hij me om die emotionele ballast te verwerken.’
Een directe vraag
‘En zo kwam er een einde aan de dwangperiode en was de keuze aan mij: blijven of vertrekken? Ik had een lijst met voors en tegens gemaakt, maar mijn psychiater vroeg me op de man af: “Marco, gaat het goedkomen als je nu vertrekt?” Die vraag hadden anderen me natuurlijk ook gesteld, maar bij hem drong het voor het eerst tot me door. En ik realiseerde me dat hij gelijk had: het zou niet goed komen. Ik dacht aan alle keren dat ik bijna een einde aan mijn leven had gemaakt, en hoe ik vervolgens telkens werd opgenomen. Na elke opname dacht ik het alleen te kunnen, maar blijkbaar kón ik het niet alleen.’
Ik gaf me over
‘Er is niet één exact moment aan te wijzen waarop ik besloot om te blijven, maar ik kan me vooral een gevoel van algehele overgave herinneren. De psychiater had me laten zien wat ik in mijn mars heb en een nieuwe toekomst geschetst. En tegelijkertijd waren het verdriet en de pijn om mijn verleden zachter geworden door het flowschrijven. Nu hij me ervan overtuigd had dat ik het niet alleen kon, was er maar één andere mogelijkheid: me overgeven aan het programma en de hulp van anderen.’
Laat het los
‘Ik bleef, maakte het programma af en begon op een andere manier naar mijn leven te kijken. Ik was geen speelbal meer van een onvoorspelbaar lot, maar mocht mijn eigen verantwoordelijkheid nemen. Dat betekende ook dat ik het materialistische moest loslaten. Ik had namelijk al die tijd koste wat het kost mijn spullen willen behouden, waardoor ik mezelf letterlijk kapot werkte. Na de opname verkocht ik mijn huis en bracht mijn leaseauto terug. Zo kreeg ik ruimte om me bezig te houden met het belangrijkste: mijn gezondheid en relatie. Ik deed ook haptotherapie, en daardoor begon ik mijn lichaam steeds beter te voelen.’
Patronen begrijpen
‘In de laatste kliniek is mijn herstel begonnen, maar daarnaast speelde er nog iets anders: ik ben ook bipolair. Helaas werd die diagnose pas vlak voor mijn vijfde opname bevestigd, ook al had mijn vriendin vanaf de tweede opname bij de hulpverleners aangegeven dat ze dat patroon bij mij zag. Na mijn laatste opname werd ik begeleid door een gespecialiseerd team in bipolariteit. Dat hielp enorm, want toen besefte ik dat mijn alcoholgebruik daar nauw mee samenhing: als ik in de manie niet meer tot rust kwam, gebruikte ik daar alcohol voor. Maar daarna schoot ik door in een depressie, waar ik telkens voor opgenomen moest worden. Nu ik het patroon herken, kan ik erop inspelen en heb ik eigenlijk nooit meer zucht.’
Ik doe het zelf
‘Ik ben nu zes jaar clean en mijn vriendin en ik zijn negen jaar bij elkaar. Onze relatie wordt niet meer zoals in het eerste jaar, daarvoor is er te veel gebeurd. Maar we praten veel en hebben therapie gehad, waardoor de gelijkwaardigheid is hersteld. Inmiddels wonen we samen. Ik heb een studie orthomoleculaire therapie gedaan en werk nog als monteur. Voor mij is het belangrijkste dat ik mijn verantwoordelijkheid neem. Dit ben ik, met alles erop en eraan.’
Heb jij hulp nodig? Bel, chat of e-mail ons!
Tel: 033 – 204 85 50
E-mail: info@solutions-center.nl
Chat: Klik rechtsonder de website als we online zijn. De chat is altijd anoniem.
Foto van Marco
