Echtgenoot van: Roos. Verslaafd aan alcohol en depressief

Het volgende wil ik graag delen met iedereen die betrokken is bij het werk van SolutionS, als verslaafde, als medewerker, als verslaafde in herstel, als familielid… who ever.

Het is een jaar geleden, de bodem was bereikt. Na jarenlange uitputting en uiteindelijk twee spoedopnames in het ziekenhuis was het voor mij duidelijk dat mijn echtgenote zo absoluut niet verder kon, maar ook dat ik zo niet verder wilde. Na jarenlang in volstrekte eenzaamheid en nooit aflatende afhankelijkheid dag in dag uit te hebben gedronken, steeds meer en meer, was zij zowel geestelijk als lichamelijk aan het einde van haar latijn. De ontkenning, boosheid, leugens, manipulaties en alles wat bij de ziekte verslaving aan de orde komt, had bij haar en bij ons hele gezin een schier onherstelbare schade aangericht. En voor mij was de kruik zo diep te water gegaan dat hij in één klap volledig was gebarsten; de druk was te groot geworden.

Naast het oneindige drankmisbruik van mijn echtgenote, was er ook sprake van een uitzichtloze depressie. Deze twee factoren maakten haar volledig onbereikbaar en volstrekt onberekenbaar, met één voorspelbaar perspectief: dit zou vroeg of laat verkeerd gaan aflopen. Het jaar 2013 dreigde bij ons thuis omschreven te kunnen worden als 1672, in de geschiedenisboeken beter bekend als “Het Rampjaar: het volk redeloos, de regering radeloos en het land reddeloos”.

We zijn een jaartje verder en er is geschiedenis geschreven, want juist in de situatie waarin de woorden redeloos, radeloos en reddeloos het meest van toepassing leken, kwam mijn echtgenote tot het inzicht dat behandeling in een kliniek de laatste strohalm zou kunnen zijn. We namen contact op met verschillende instanties, maar stootten steeds opnieuw onze neus. Soms konden we “over enkele weken eens langs komen voor een intakegesprek”. Een andere instelling wilde wel vlot de intake doen, maar vond daarna de depressie erg bepalend en dus was behandeling van de verslaving (hun specialisme) daar niet mogelijk. Wanhopige weken, waarin mijn echtgenote op wilskracht probeerde zo goed en zo kwaad als het ging te ‘overleven’. Tot we ergens in april (beiden, maar ook samen) besloten een belletje te plegen naar SolutionS, niet wetende wat we daar konden verwachten.

Het eerste gesprek maakte op mij een erg positieve indruk. Het was een goed gesprek vol compassie en duidelijkheid waarin onze vragen en problemen niet onder de tafel werden geschoven, maar werden opgepakt als problemen om serieus aan te werken. Kort daarna kwam de opname in de kliniek SolutionS Center in Voorthuizen, waar mijn echtgenote in mijn beleving ‘het gevecht met de duivel’ is aangegaan. Ze heeft in de kliniek in de kern geleerd hoe ze kan voorkomen dit gevecht te verliezen. Ze heeft stap voor stap steeds meer de vaardigheden ontwikkeld en het perspectief gekregen om dit gevecht ook niet meer aan te gaan.

Tja, na vier weken was het besef wel doorgedrongen dat ‘nooit meer drinken’ de enige keuze met perspectief zou zijn. Maar de depressie als ziekte speelde nog volop. Het bleef een serieuze bedreiging. Ook daar was gelukkig aandacht voor. Met twee weken verlenging kon mijn echtgenote de kliniek dus na zes weken verlaten.

Maar voor mij was het gevecht zeker nog niet afgelopen, want ook thuis waren er duizend grote en kleinere duiveltjes die bij tijd en wijle de kop opstaken. Dat waren de duiveltjes van mijn verdriet en pijn, mijn verwijten en de onderlinge schade over en weer, veel onbegrip en soms ongeloof dat het allemaal weer goed zou komen. Moeite te accepteren dat de verslaving en niet de persoon verantwoordelijk was, waardoor ik ook wilde dat gebeurtenissen uit het verleden alsnog rechtgezet zouden worden. Mijn ongeduld dat het nu ook maar klaar moest zijn terwijl er sprake was van een nog pril begin. Zelfverwijt dat ik het zover had laten komen en zelfbeklag dat dit ons allemaal was aangedaan. Dat en meer stond positieve waarden, zoals geloof, hoop, blijheid en dankbaarheid, perspectief en vertrouwen, liefde in de zin van ‘houden van’ (niet vasthouden van) behoorlijk in de weg. Het gistvat moest echt leeg om verder te kunnen.

Herstel, komen tot eenheid in verbondenheid… mooie woorden maar als je het aangaat is het vooral hard werken en kost het veel tijd. Hoe kom je tot ‘eenheid bij jezelf’ als je jarenlang jezelf bent kwijtgeraakt in de verslaving of in de relatie met de verslaafde? Hoe kom je weer bij elkaar als partners? En hoe ontstaat opnieuw de situatie waarin je de keuze voor elkaar en dus zonder angst maar in liefde (dus vol geloof en hoop) ten volle hebt gemaakt?

De behandeling in de kliniek, de professionele en respectvolle aanpak van SolutionS, het Aftercare programma, de 12 Stappen van het herstelprogramma, de sponsor en de kracht van de AA fellows… we zijn nu een jaar verder en hebben het eerste jaar clean en in blijdschap mogen vieren. Voor mij waren er de familiebijeenkomsten met onder meer Angelique en Daan en alle mensen, die het ook allemaal niet weten, maar bereid zijn te delen hoe ze hun weg zoeken. Er is veel gebeurd en we zijn volop bezig met ons herstel, ieder op zijn of haar eigen manier. Het is de weg zelf die ons veel heeft opgeleverd en nog veel zal brengen, wat de bestemming ook mag blijken te zijn. Zolang we maar op de goede weg zijn.

Het vertrouwen groeit doordat ook ik aan mijn eigen herstel ben gaan werken. Dat maakt mij of ons geen betere mensen, maar het geeft wel een nieuwe cadans waardoor het steeds beter mogelijk wordt het evenwicht te bewaren. Wat mijn vrouw voor me betekent en wat haar een prachtig mens maakt, heb ik altijd geweten. Tegelijkertijd is het net alsof de briljant opnieuw moe(s)t worden geslepen, om in alle facetten weer zichtbaar te worden. Ook dat is herstel en wat mij betreft datgene waar ik vandaag blij mee mag zijn en voor het komende jaar naar mag uitzien, day by day.

Stel vrijblijvend jouw vraag

  • Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.